இப்பக்கம் சரிபார்க்கப்பட்டது.
துண்டு97
சுப்புத்தாய், வெள்ளி டம்ளரில் காப்பி கொண்டு வருகிறாள். ஓசை கேட்கும்படி, டம்ளரை மேசை மீது வைக்கிறாள். ஓசை கேட்டும், ராம்லால் அவள் பக்கம் திரும்பிப் பார்க்காமல் கடிதத்தைக் கவனிக்கிறார்.]
சுப்: (சிறிது அழுத்தமாக) காப்பி...
ராம்: (கோபமும் வெறுப்பும் தெரியும்படி) தெரியுது...
[கசக்கி எறிகிறார் ஒரு கடிதத்தை.]
சுப்: (வேடிக்கை பேசுவது போன்ற நிலையில்) ஏங்க! மகன் பேர்லே இருக்க கோபத்தை கடுதாசி பேர்லேயும் காட்டணுமா?
[ராம்லால் முறைத்துப் பார்க்கிறார்.]
முக்கியமான கடுதாசியா இருந்துவிடப் போகுது. கோபத்தாலே கண்மண் தெரியாம வீசிடாதிங்க...
ராம்: (கேலிக் குரலில்) புத்தி சொல்றயா...எடுடிம்மா அந்தக் கடுதாசியை...
[கீழே கிடந்த கடிதங்களில் ஒன்றை சுப்புத்தாய் எடுக்கப் போக, கோபமாகி]
ராம்: (மேலும் கேலியாக) அம்மா அறிவாளியைப் பெத்தவளே! அதல்ல...
[வேறு கடிதத்தைச் சுட்டிக்காட்டி]
அதோ, அந்த அனுமார் படத்துக்கிட்ட விழுந்து கிடக்குதே,அதை...
[சுப்புத்தாய் அதைக் கொண்டு வந்து கொடுக்க, அதைப் பிரித்தபடி]
ஏன், கசக்கி வீசிட்டிங்கன்னு... கேட்டாயே...இதிலே என்ன எழுதி இருக்குது தெரியுமா?
பூ-153-க-4
