ராஜம் கிருஷ்ணன் 219
மனுசங்களா இல்லியான்னு இப்ப எனக்கே சந்தேகமாப் போயிட்டு. உங்ககிட்ட உளுமையைச் சொல்லுற.
ஆச்சி பேசவில்லை. அவருக்கு ஆற்றாமை தாளாமல் வருகிறது.
“அந்தக் காலத்தில என்னென்ன லட்சியம் வச்சிட்டி ருந்தம்! காந்தி கனவு கண்ட ராமராச்சியம் வரப்போற துன்னு நினச்சம். ஒரு மனுசன் குடிக்கற கஞ்சிக்குத் தேவை யான உப்பு. அதுதான் சத்தியம்னு ஒரு உத்தமமான போராட்டத்தையே அதுல வச்சி ஆரம்பிச்சாரு. இன்னிக்கு அஞ்சும் குஞ்சுமா உப்புப் பெட்டியில எட்டு மணி கருகிட்டு வருதுவ, இதுவளுக்குக் காந்தின்னா தெரியுமா, தேசம்னா தெரியுமா? பசி தெரியும். இன்னொன்னு சினிமா, இதுக்காவ எதையும் செய்யத் துணியிதுங்க. நாங்கல்லாம் படிக்க வசதியில்லாத காலத்துல பனயேறிப் பிழைக்கிற குடும்பத்துல தாம் பெறந்தும். இன்னிக்கு நினைச்கப் பாக்கறப்ப அப்ப எங்க லட்சியம் எம்புட்டுக்கு உன்னதமா யிருந்திருக்குன்னு தெரியுது. திருச்செந்தூர் தாலுகா காங்கிரசில் இருந்த இளயவங்க எப்படி இருந்தோம்! அம்புட்டுப் பேரும் ஒரு வாப்புல கள்குடிக்கக் கூடாது. கதர் உடுத்தணும்னு பிரசாரம் செய்யிவம். இப்ப என்னடான்னா, காலேஜில படிக்கற பய, பொண்டுவ பின்னாடி திரியிறா, சிண்டுறா, வெக்கக் கேடு. பாரதியார் அன்னிக்குப் பாடி, வச்சாரே, பாஞ்சாலி சபதம், அதப்பத்திச் சொல்லுவாக, அவர் நம்ம தேசத்தையே பாஞ்சாலியா நெனச்சிப் பாடினாருன்னுவாக. பாவி துச்சாதனன் செந்நீர், அந்தப் பாழ்த் துரியோதனன் ஆக்கை இரத்தம் மேவி இரண்டும் கலந்து குழல மீதினிற் பூசி நறு நெய் குளித்தே சீவிக்குழல் முடிப்பேன்."னு பாஞ்சாலியையா பாடினாரு? இந்தத் தேசம் நெஞ்சுல ஒரமில்லாம அடிபட்டுக் கிடக்கிறது. பொறுக்காம பொங்கி வந்துருக்கு. இன்னிக்கு எனக்கு இந்த
