காதல்
137
வேலன், “வா கருப்பா! சொன்னபடி. வந்துவிட்டாயே” எனத் துளியும் தடுமாற்றமின்றி பேசினான்.
கருப்பையாவின் கரம், மடியில் சொருகி வைக்கப்பட்டிருந்த ஈட்டி மீது சென்றது.
வேலனின் கூரிய பார்வை, ஏதோ ஆபத்து இருக்கிறது என்பதை உணர்த்திற்று. ஆனால் அவன் துளியும் அசையவில்லை; படுக்கைமீது உட்கார்ந்தபடியே ஒரு முடிவுக்கு வந்தான்.
சாமர்த்தியமாக கருப்பையாவை ஏமாற்றவேண்டும்.
“ஓ! கோகிலா, வாயேன் உள்ளே” என்று கூறினான், கோகிலம் வருவதைப்போல பாசாங்கு செய்துகொண்டே.
முரட்டுக் கருப்பையா, சரேலெனத் திரும்பினான், கதவுப் பக்கம். வேலன் புலிபோல அவன்மீது பாய்ந்து மடியில் இருந்த ஈட்டியைப் பிடுங்கிக் கொண்டான்.
சட்டை கிழிந்துவிட்டது கருப்பையாவுக்கு. தான் முட்டாள்தனமாக நடந்து கொண்டதை எண்ணினான்.
வேலன் இளித்தான். “கருப்பையா! நான் சொல்வதைக் கேள். என்னிடம் உன் முரட்டுத்தனம் பலிக்காது. மூடு கதவை. இப்படி உட்கார்” என்று கட்டளையிட்டான்.
பெட்டியிலிட்ட பாம்பென அடங்கிய கருப்பையா மிகப் பரிதாபத்துடன், “ஐயா, என்னைப் பற்றிக்கூட கவலையில்லை. அந்தப் பெண்ணின் மானம், அதைக் காப்பாற்றும். அவசரப்பட்டு எதுவும் செய்யவேண்டாம்” என்று கெஞ்சினாள்.
“கருப்பையா, நான் அவசரப்படுகிற வழக்கமே கிடையாது. தோட்டத்தில் உங்கள் சல்லாபத்தைக் காண எவ்வளவு நேரம் பொறுமையாக இருந்தேன் தெரியுமா? இன்றுந்தான் என்ன, ஈட்டிமுனைக்கு எதிரில்கூட நான் அவசரப் படவில்லையே” என்றான் வேலன்.
பூ–171–கோ–9
