96 பேயனர்
செய்யார் தேஎம் தெருமால் கலிப்பப் பவ்வ மீமிசைப் பகற்க கிர் பாப்பி, வெவ்வெஞ் செல்வன் விசும்பு படர்ந்தாங்குப் பிறந்துதவழ் கற்றதற் ருெட்டுச் சிறந்த நல் நாடு செகிற் கொண்டு நாடொறும் வளர்ப்ப, ’
'இரும்பனம் போங்தைத் தோடும், கருஞ்சினை அரவாய் வேம்பின் அங்குழைத் தெரியலும் ஓங்கிரும் சென்னி மேம்பட மிலேந்த இருபெரு வேந்தரும் ஒரு களத்த அவிய வெண்ணித் தாக்கிய வெருவரு நோன்தாள் கண்னர் கண்ணிக் கரிகால் வளவன்.”
(பொருநர் கஉக; கசக. -அ.)
கரிகாலன் ஆட்சி நலத்தால், அந் நாட்டு, இளையரும், முதியருமாய மக்கள் கம்முள் முரண் ஒழிந்து, அன்புடை உளத்தராய் ஆடிப்பாடி அளவளாவி வாழ்வர்; அவருள் முதியாயினர் ஒசோவழி முரண்படுவாயினும், அம்முரண் பாடு, அரசன் அவை அடைந்து வழக்குரைக்கும் வரை கிற்றல் அரிதாம்; அவர் அவ் அவைக்கு முன்னரே, தம் முரண்பாடு ஒழித்து, முன்னேயினும் பெரு நட்பாளராவர்; அத்தகைய பெருந்தகை உடையார் அங்காட்டு மக்கள் எனக் கூறு முகத்தான்், அங்காடாளும் அாசன் செங் கோல் திறனைச் சிறக்கப் பாடியுள்ளார்:
'இளையோர் வண்டல் அயாவும், முதியோர்
அவை புகு பொழுதில் தம்பகை முரண் செலவும்.”
(பொருநர்: க.அஎ-அ)
இத்தொடரை அடிப்படையாகக்கொண்டு, திருமாவள வுன், வழக்கறிந்து திேவழங்கும் வன்மையை விளக்கும் ஒரு கதை கூறுவாரும் உளர். ஒருநாள் கரிகாலன், அரச வையில் அமர்ந்திருந்தான்்; அப்போது, தம்முட்பகை கொண்ட முதியோர் இருவர், அவன்பால் முறைவேண்டி வந்தனர்; வந்த அவர்கள், அரசவை அணுகி நோக்கியக் கால், கரிகாலன் கனி இளையணுய் இருப்பக் கண்டனர்;
