வை. மு. கோ. 103-வது நாவல்
168
என்று முடிப்பதற்குள், அந்த வார்டர் மிகவும் இளப்பமாய் நகைத்துக் கொண்டே, “இந்தக் கொலைகாரப் பாவிங்கல்லாம் செத்துட்டாக்கா, ஊரே இருண்டு பூடும்! நாடெல்லாம் எலும்பா பூடுங்களா? அவதிப்பட்டு சாவுற சனியன் ஒன்னு தொலைஞ்சு போவுது! இவ்வளவுதானேங்க! நீங்க கேக்கறபடி வயித்தியம் செய்வாங்க; செய்யாமே இருக்க மாட்டாங்க. கைதியானா கூட… கொலைகாரக் கைதியானா கூட… விதியேன்னு பாக்கரத்தெ, பாத்துத்தான் உடுவாங்க. ஜெயிலாச்சே, கைதியை கவனிப்பாங்களான்னு நெனச்சிங்களா?…” என்ற போது, ஒரு கைதி ஓடி வந்து, “அந்த மனுசனுக்கு உசிரு வருமா? பூடுமான்னு இருக்குதுங்க! டாக்குட்டரு எங்கேயோ வெளி ஊருக்குப் போய் விட்டாராம்; நாளைக்குத்தான் வருவாராம். ஆஸ்பத்திரிலே இருக்கற நர்ஸ் இன்னமோ கட்டு கட்டிச்சு; ரத்தம் பீறிகிணு வருதுங்களாம்; நல்ல ஆத்துமா! கடைசி வரைக்கும் கயிஷ்டப்படாமே இப்பவே போயிட்றான்!…” என்று அங்கலாய்த்தான்.
இதைக் கேட்ட ஸ்ரீதரனுக்கு மனது துடிக்கிறது. தனக்கு உத்தரவு கொடுத்தால், அந்த ஆபத்தான நிலையிலுள்ள அனாதைக்கு, உதவி செய்யலாமே; அநியாயமாய் ஒரு உயிர் போய் விடப் போகிறதே…என்று தவித்தவாறு,… “ஏம்பா! வார்டர் ! இதோ பாரு; தயவு செய்து, ஜெயிலரை சற்று அழைத்துக் கொண்டு வா! அவருடன் கூடவே, நான் இருந்து இந்த அபாக்யப் பிண்டத்திற்கு வயித்திய சிகிச்சை செய்து விட்டு, உடனே இங்கு கொண்டு விடும்படிச் சொல்லி ,நானே வந்து விடுகிறேன்… சற்றுப் போயேன்… சொல்லித்தான் பாரேன்…” என்று கெஞ்சிக் கேட்டான்.
இதைக் கேட்ட வார்டரும், கைதியும் கடகடவென்று சிரித்தார்கள். ஸ்ரீதரன் சற்று அச்சத்துடன், “ஏம்பா இப்படிச் சிரிக்கிறீர்கள்? அவனும் கொலைகாரக் கைதி, நானும் கொலைக் குற்றக் கைதி; இருவரும் ஒரே திராசு
