அவர் பதிலுக்குப் பூமியை நோக்கிச் சுரத்து இல்லாத குரலில் கூறலானார்.
அவனைக் கண்டிக்க நான் கிளம்பினால் என் வேலைக்கே ஆபத்தாக முடிந்துவிடும். அந்தப் பையனோட அப்பா ஆளும் கட்சியிலே செல்வாக்குள்ள பார்லிமெண்ட் மெம்பர், காலேஜ்போர்டு சேர்மன் அவர் சொல்றதைக் கேட்கக்கூடியவர். தவிர ஒரு பையன் காலேஜுக்குள்ளே தப்பாவோ, தாறுமாறாவோ நடந்தாலே எங்களாலே கண்டிக்க முடியலே. காலேஜுக்கு வெளியே அவன் எப்போ எந்தப் பெண்ணை துரத்திக்கொண்டிருக்கான்னு நாங்க வாட்ச் பண்றதோ கண்டிக்கிறதோ நடக்காத காரியம். இப்போ எல்லாம் நாங்க மாணவர்களுக்கு எதையும் சொல்லிக் கொடுக்க முடியற காலமில்லே சார். அவங்கதான் எங்களுக்குக் கற்பிக்கிறாங்க. நாங்க படிக்கிறோம் என்று கையை விரித்து விட்டார். பிரின்ஸிபால்.
இன்றைய சமூகத்தின் எந்த முலையிலும் ஒழுங்கற்று இருக்கிற ஒருவனைக் கண்டிக்க முன்வருகிறவர்களைவிட அவனுக்குப் பயந்து பணிந்து ஒதுங்குகிறவர்களும் ஒடுங்குகிறவர்களுமே அதிகம் தென்படுவது புரிந்தது.
தான் இனிமேல் அவரிடம் முறையிட்டுக் கொண்டிருப்பதில் பயனில்லை என்றெண்ணி விளையாட்டு மைதானத்துக்கு வந்தான் பூமி. கல்லூரி விளையாட்டு மைதானம் கலகலப்பாக இருந்தது. வகுப்புக்களில் இருந்ததைவிட அதிக மாணவர்கள் மைதானத்தில் இருந்தார்கள். வகுப்புக்கள் அவர்களைக் கவர வில்லை. மைதானமே கவர்ந்திருந்தது. அங்கிருந்த கல்லூரி அலுவலக ஊழியன் ஒருவனை அணுகி,
“இங்கே பார்லிமெண்ட் மெம்பர் பன்னீர்ச்செல்வத்தின் மகன் படிக்கிறதாய்ச் சொன்னார்களே? அந்தப் பையனை எங்கே பார்க்கலாம்?” என்று பூமி கேட்டான்.
அந்த ஊழியன் ‘கல்லூரி லேபரேட்டரி’ என்று பெரிதாக எழுதிய ஒரு கட்டிடத்தின் முகப்பில் இருந்த மகிழ மரத்-