க்கு வந்தருந்தனர் சங்கானும் குமாா தும்.
எல்லோரும் வட்ட வடிவமாக உட்கார்ந் கருத்தனர். தலவொளியல் தகதக வென்று மன்னும் எவர்சல்வர் கட் டுக் தனால் உணவைப் பரிமாறக்கொண்டு வந் தாள் மாமி அம்புஜம். அவளுக்கு உதவ யாக அவள் மகள் பாமா பட்சனங்களைப் பாமாறக்கொண்டு வந்தாள்.
வேண்டாம், வேண்டாம் என்று சங் கான் கைகளே முன்னுள் நட்டித் தட்டின் மது குனரிந்துகொண்டான்.
வேண்டாம் என்றால் நானு வடுகறவள் உங்களுக்குத் தாத்தப்பு என்றால் மிகவும் படிக்கும் என்கற விஷயம் எனக்குத் தொயும். பேசாமல் சாப்படுங்கள் அத் தான்்' என்து உபசரித்தாள் பாமா.
"தாத்தப்பு படிக்குமென்றால் அதற்கும் ஒரு அளவு இருக்கiறதல்லவா! அளவுக்கு மன்றாவட்டால், அதுவும் தகட்டித்தான்ே போகும் அத்துடன்கூட அவனுக்குப் பட்சனங்களேயோ சாப்பாட்டையோ ாசாத்துச் சாப்பட முடியாமல் அவன் எதாலேயே ந வேறு நற்கருப். அவனு க்கு உன்னேப் பார்த்து எசரிப்பதற்குத்தான்் பொழுது சரியாக இருக்கிறது என்று கூற தறுத்தாவாட்டுக் குமான் சங்கா சீனக் கேலரியாகத் தரும்பப் பார்த்தான்். குமான் என்ன சொல்கருன் என்று ஆவலுடன் அவன் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த பாமா,
வெட்கத்துடன் கண்களே
நலத்தால் பதய வட்டாள். தண்ணென்தருக்கும் அந்த நாலவரில்கூட அவள் முகத்தல் வரியர்வைத் துனர்கள் முத்துப்போல் அரும்ப இருந்தன.
'உங்களுக்கு வேண்டுமானுல் கேட்டு வட்டுப் போகiறதுதான்ே, குாரு அக் தான்் அதற்கு இல்லாததும் பொல்லாதது மாகச் சொல்ல", என்னே ஏன் தான்ற அடிக்க வேண்டிமசம்' என்று கூாவட்டு, பாமா நாகலந்து ஜாங்காகனே ஒரேமுட் டாக எடுத்துக் குமாரன் இலேயரில் போட்
I Тит Гн
குமாான் கடகடவென்று வட்டு, 'இல்லாததும் பொல்லாததும் என்னவாம் ரீமான் சங்கரனுக்கும் திமத பாமாவுக்கும் கூடிய சக்கரம் கல் பாணம் நடந்துவடும் என்பது எல்லோ
ச1ாத்து
குக்கும் தொந்ததுதான்ே அம்மா'
என்ருள்.
தெரிந்த வரிஷயத்தையே குழந்தை
மறந்துவர்ட்டாள்போல் இருக்காதது"
என்து கேணி செய்தார் பாமாவரின் தகப்ப ர்ை ஜம்புலங்கம்
அதை நன்முக நானேவு படுத்தத்தான்் தாங்கள் வேறு அருகால் இருக்கதர்களே, அது போதாதா குழந்தை எங்கே கப் பாத் தவற மறந்து வடுவாளோ என்று கவலே வேறு உங்களுக்கு. உங்களுக்கும் வேலே இல்லை, அவளுக்கும் வேலே இல்லே என்று கோபத்துடன் பொாந்து தள்ளக் கொண்டே, கையால்iருந்த பாத்த சத்தை தக்கென்று கழே வைத்தாள் அம்புஜம்
தேவாமர்தமாக இருக்கும் உணவில் எங்கோ ஒரு ச1று கல் தறுக்கென்று தட்டுப்பட்டதுபோன்ற உணர்ச்ச சங்கா னுக்கு உண்டாயாற்று. பாத கடித்துச் சுவைத்த ஜாங்காயைத் தட்டின் ஒசமாக நகர்த்தக்கொண்டே, மாமயைத் தரும் பாப் பார்த்தான்் அவன்.
பாமாவன் எழால் வதனத்தால்தான்் எத் தனே பாவங்கள் அதற்குள் கரு வாழர்கள் கலங்கர்வட்டிருந்தன. ரோஜாக் கன்னங் கம் தம்சென்று வெளுத்துப் போயின. நாணமும் மென்மையும் மாதந்துகொண்டி குந்த அந்த முகத்தால், சோகம் பாவி வட்டிருந்தது.
குமாரன் எதலுமே கொஞ்சம் அவசரப் பேர்வழ1. புனிதாக எந்த ஐ. ஏ. எண். மாப்பள்னேயைப் படித்தருக்காரர்கள் மாமா என்று ததுக்கென்று கேட்டான் அம்புஜத்தைப் பார்த்து.
அடேடே! so ஒன்று வேடிக்கைக்கு எதாவது சொன்னுல், அதைப்போய் ית வானேயாக்குகருயே தம்ப' என்று மென்து வாழுங்கக்கொண்டே கூத வட்டு, இசீலயைவர்ட்டு எழுந்தார் ஜம்புலங்கம்.
வேடிக்கையாவது வளிநோதமாவது: உண்மையாகத்தான்் QFráఉGpi, தமக்
குப் புது சம்பந்தமே பயமாகத்தான்் இருக்கறது-அம்புஜம் வெட்டு ஒன்று துண்டு
இரண்டாகத்தான்் பேச1ள்ை.
'ான்ன காமாட்ச' அத்தை புதரியவனா? அவன் மகன் சங்க அத்தான்் நமக்குப் புதரியவரா என் அப்பாவுடன் பறந்த சகோதா என் தாய்க்குப் புதரியவளாr அம்மாவுக்கு மூளைக் கோளாறுதான்் ஏற்
பட்டிருக்க வேண்டும் என்று பயந்தாள்
|L|MT|ETH
தாலாச் சாப்பாட்டை உற்சாகமாக
ாசர்க்க வேண்டும் என்று நனேத்தளிருந்த ஜம்புனிங்கம், அயர்ந்து போனர். சங்கான் தாலத்தைக் கையால் சுறாக்கொண்டே உட்கார்த்தகுந்தான்். ஊருக்குக் களம்ப மூட்டை கட்டலாமா? என்று கேட்டுக் கொண்டே மேலுங்கழும் உலவனுன் குமாரன். அம்புஜம்மட்டும் அமைதியாகப்
பாத்தாங்களே அலம்பக் கூடையால் நiாப்பக் கொண்டாள்.
இரவன் நாசப்தத்தைக் கலத்துக் கொண்டு கார் வேகமாக ஊசை நோக்கக் அனம்ப வட்டது. காால் உட்கார்ந்த குந்தவர்கள் யாருமே உற்சாகமாக
இல்லை. அங்கு தாலவரியாருந்த மெளனத் தைக் கலைத்துக் குமாரன் அதட்டும் குச வில், தான்ேக் காலேயால் ஊருக்குப் புறப் பகெருேம் மாமா. வந்த வேலே ஆயிற்று. வெறுமனே வண் பொழுது போக்குவா னேன் என்ருன்.
'வந்த வெலே முடிந்துவட்டதா பாமா அடன் தனத்துச்சால மணிகள் கூடப் பேச வல்லேயே வந்து இரண்டு நானேக்குள் வன போஜனம் என்று மாமா இழுத்து வந்து வட்டார். இதற்குள் ஊருக்கு என்ன அவசரம் என்று எண்ணமட்ட படி உட்கார்ந்தாருந்தான்் சங்கரன்.
'குமரகு அத்தான்ுக்கு எப்பொழுதுமே முன் கோபம் அதிகம். அவர் அப்படித் தான்் பேசுவாா. நீங்கள் அவர் வார்த்தை களேக் கேட்காதர்கள் அத்தான்்' என்று சாத்தபடிச் சொல்லக்கொண்டே, பாமா சங்கரனத் தரும்பப் பார்த்தாள். அந்த முகத்தால்தான்் எவ்வளவு கவர்ச்ச1 அவளே நான்கு வயதால் பார்த்தபோது சங்கான் அவளைத் தாயும் பட்டாம் பூச்சரிக்கு ஒப்பட்டான். வண்ண வன்ன மாகப் பாவாடைகள் உடுத்த கலகல வென்று சாத்து, அவன் சந்தையை மகழ்வத்தவள் அவள். அப்புறம் பத்து வயசல், பள்ளியில் தான்் படிக்கும் பாடங்களில் புரியாத சக்கல்களே விளக் கத் தரும்படி அவனரிடம் வந்து மன்குடு வாள். பறகு பதனேந்து வயதால் முகத் தலே நாணமும் தடையலே மென்மையும், பேச்சலே இனமையும் விறைந்து அவன் கைக்கு எட்டிய பொருளாகப் பூமயால் உலவும் மதாயம்போல அவனுக்குத் தோன்ற1ள்ை. இன்று பதவினெட்டு வய சல் உனக்காக நான் தவக் கடக்க1 தேனே' என்று சொல்லாமல் சொல்லும் முகபாவங்களால் அவனேக் கவா அவள் கத்துக்கொண்டுவட்டாள். "அத்தான்ுக்கு இது படிக்கும். அத்தான்ுக்கு நாள் அஜந்தாக் கொண்டை போட்டுக்கொண் டால்தான்் படிக்கும் என்று தன்னச் சாங்காந்துக்கொள்ளும் அளவுக்கு வந்து வட்டாள். o
ஃ ஃ ஃ
என்ன மெளன உரிாதமோ தாங்கள் எந்தச் சாமயாருக்காவது உதவா!' அடுத்த நான் மாலியல் மாடியால் * தனேயால் மூழ்கள் உட்கார்ந்தளிருந்த சங்க ானே அவள் கேட்ட கேள்வ இது.
'ஊஹூம்- என்று தலையை ஆட்டின்ை சங்கரன்.
பன்னே என்னவாம் என்னவோ குடி, முழுகாப் போனமாதா முகத்தை 'டர்'
