மக -ல் இருந்த ஆசை, சமூகத்தை எதிர்த்துத் தைரியமாக மனம் புரத்து கொள்ள உறுத இல்லாமை, யாவும் என் கனேக் கோழையாக்க ஊசை வாட்டுத் துரத்த'யது.
வானமே சாட்சியாக த்து ஊசை வாட்டு நானும், களம்ப சயரில் ஏறனுேம்.'
இந்த இடித்தால் கதையை வத்த" என் முகத்தைக் கூர்ந்து கவனத்தாள் வசந்தா, வேதனே படர்ந்த னன் முகத் தைப் பார்த்து அவள் பயந்து வாட்
அவரும்
டாள் பாவம்.
,ெ ல் வசந்தா என்றேன், ான்
வேத.ண்களே மறைத்துக்கொண்டு.
வசந்தா கண்னரை துடைத்துக்
கொண்டு மேலும் கூற ஆரம்பத்தாள்.
நானும் அவரும் ஊசை வாட்டுக் களம்
பாய அன்று இரவு வானமும், பூமியும்
ஒன்றை ஒன்று வழுங்களவரிடுவதுபோல்
கருத்து இருந்தன. நாற்புதமும் கரு மோங்களின் கூட்டம் பார் Loror என்று கன்னங்கனே வாசக்கொண்டு
சஞ்சரிக்கன. பூம அகரும்படியாக டிெ,
முருக்கம் ாேட்டது. வானம் எங்களைப் பார்த்துக் கண்ணார் வடிப்பதுபோல் மழை தான்ா தாசையாகப் பெய்ா ஆரம்பக்கது.
எங்களே ஏற்றாச் சென்ற சயால் வண்டி இருளயும், மழையையும் எதார்த்துக் கொண்டு ஒடியது. அவர் எந்த ஊருக்குப் பாயானச் சட்டு வாங்க இருக்காரர் என்பதுகூட எனக்குக் தெரியாது. உான் வருங்காலம் எப்படி ஆகும்: என்று நான் சாந்தளிக்கவால்லே. ஒரே குழப்பம். ஒரே சாந்தனே!
வசந்தா னன்ன உட்கார்ந்தாருக்கருயே டார் தேவராஜன்.
என் மனம் தெளிவாக இல்லை. சாத் துப் பேசக்கூடிய கலேயரில் நான் இருப்ப தாகவே எனக்குத் தோன்றவில்லை.
கல்லாக கேட்
இப்படிக்
என்று
வசந்தா ஊரைவட்டு உற்ருாைவட்டு வந்து வட்டோமே என்று கலங்கு கருயா? தேவராஜன் ான் எதால் அமர்ந்து என்னைப் பார்த்து அன்பு டன் இவ்வாதம் கேட்டார்.
ஆம். பொழுது வடிந்தால், ஊரும், உற்ருரும் என்னேப் பற்ற என்னவெல் லாம் பேசமாட்டார்கள் என்பதை ந க்தபோது என் மனதை ஏதோ ஒரு பயங்காம்-அமைத'ய'ன்மை சூழ் ந்துகொண்டு வாட்டியது. ஆ 'உனக்கு ஒரே பயம். பாவம், கொஞ் சம் தாங்க எழுத்தாரு எல்லாம் .רבי யாக விடும்..." என்று கூற7 அவர் தம்மு டன் கொண்டு வந்தளிருந்த படுக்கை யைத் தலைக்கு வைத்துக் கொள்ளக் கொடுத்தார்.
கனவலே இன்பக் கனவென்றும், பயங் காக் கனவென்றும் இரண்டு உண்டல் லவா காதலனுடன் செல்பவள் இன்பக் னவல் தான்ே சஞ்சாக்க வேண்டும்: ஞல், சொல்லொளுத் துயரமும் தனையும் என் இதயத்தை வாட்டிப்
"ய ஆரம்பத்தன.
பறத்து வளர்.
பலன் சக்காங்கள் சடகட்வென்று உருண்டு தண்டவாளத்தான்் மது ஓடின. அவைகளிலே ஒன்று சுழன்று தசை தடுமாற தண்டவாளத்தை வட்டுப் பெயர்த்து வழுந்தது. அடுத்த கணம் துன்பத்தான்் எல்லே பயங்கசத்தான்் முடிவு எல்லாமே தெrந்தது. ஒரு ஆட்டத்துடன் நன்றது. ஆட்டம் சாமான'யமானதல்ல. என் வாழ்க்கை யரில் கண்ட ஆட்டத்தைவரிட பலமா னது. வாடிய இன்னும் ஒரு மணப்பொழு தருக்கலாம். ஆனால் பலருடைய வாழ்வு அஸ்தமர்த்து வட்டது.
தண்டவாளத்தரின் அருகால் உடைந்த மாப்பெட்டிகளின் இடையரில் நான் கடந்தேன். கை கால்களே அசைக்க முடியாத ஒரு தாலே, கண்களேத் தனித த்து பார்த்தேன். நாங்கள் வந்த சயால் கவாழ்ந்து ஏற்பட்டிருந்த பயங்கசம் எனக்குப் புலகையது.
வண்டி
அவர்- என் அருகே சவமாகக் கடந் தார். காதல் அவரைப் பொறுத்த வரை பரில் வெற்றப் பாதையைக் காண்பத்து வட்டது. அவர் அகல் வெற்ற பெத்து வட்டார்.
தான்்-என் அருகால் தனில் ஒரு குழந்தை கடந்தது. உடம்பலே ஒரு ச1ாாய்ப்பு காயம்கூட இல்லாமல் பாதுக்காக அந் தக் குழந்தை தன் நாவானுல் என் கை வாசல்களே தக்க அழுதவாறு இருந்தது. உதவ பு:ாகாறவர் கள், வைத்த7யர்கள், அதிகாரிகள் என் அருகல் வந்தார்கள் குழந்தையையும், என்னையும் பார்த்தார்கள். சான் குழந்தை தான்் அது என்து தர்மானத்து சகா திசை பெற குழந்தையுடன் ான்னே ஆஸ்பத்தாக்கு அனுப்பர்ைகள். நான் வாவாகம் ஆாாதவள் என்று அவர் கனடம் மன்ருடினேன். என் கழுத்தலே மாங்கல்யம் இல்லே என்று கூறனேன். வபத்தலே வேண்டியவர்களே இழந்த
வெகு சம "பத்
கதத"க்கெ கண்டு
சக்கைக்கெல்லாம்
அப்பா! அந்த மாமா என் கேப் பை வெடிச்சுட்டாருப்பா உம்ம்ம... o
தக்கத்தால் அவ்வாது கூறுவதாக அவர்கள் தான்த்தார்கள். கோச வரிபத் தல் சக்கரியவர்களில் எவ்வளவு பேச் கள் நகைகளை இழந்து மங்கலப்பொருள் கனே இழந்து வாடி இருக்காகுர்கள் நான் சொல்வதை ஒருவருமே ஒத்துக் கொள்ளவால்லே.
தாய், தந்தையை இழந்த அத்தக் குழந்தை என்னடம் ஒட்டிக் 1ொண் டது. வ'வாகம் ஆகாத ஒரு பெண் ஒரு வனுடன் வட்டை வாட்டுப் போய் வாட் டாள் என்னும் களங்கம் ஒன்று போதாதா எனக்கு இந்தக் குழந்தை வேறு வேண்டுமா என்றெல்லாம் தான்ே த்து என் மூளை குழம்பரியது.
மறுபடியும் ஊருக்குப்போனுல் அங்கு காடைக்கும் வரவேற்பு எத்தகையது என் பது எனக்குப் புரிந்துதான்் இருந்தது.
உலகம் தெரியாத குழந்தை. கடவுள் எந்த நோக்கத்துடன் இதை என் பக் கத்தால் கடத்தான்ுசே தொயவில்லை. கடைசியாக ஒரு முடிவுக்கு வந்து இர் தக் குழந்தையுடன் தான்் ஆஸ்பத்த) ாயை வட்டு வெளியேறாவட்ட்ேன்.
சயல் விபத்கல் தான்் இறந்துவட்ட தாக ஊரார் தான்த்தாகுக் சலாம். அவர் களேப் பொதுத்த வசையால் தான்் இறங்க வள் தான்ே. இந்த ஊருக்கு வந்து நாலு குழந்தைகளுக்குப் பாடம் சொல் லாக் கொத்ெது என் வாழ்க்கையை தட த்துகறேன்.
வசந்தா குழந்தையரின் முகத்தைப் பாவுடன் தடவாக் கொடுத்தாள்.
'அம்மா என்று அழைத்து அது ஆசையுடன் அவளிடம் ஒட்டிக் கொண் டது. +
ஃ ஃ ஃ
மாலை ஐந்து மணக்கு என் கணவர்
தரும்ப வந்தார்.
வசந்தா அவர்
குழந்தையுடன் பெற்றுக்கொண்டு போப்
வருவதற்கு முன்பே என்னடம் உரிடை
வட்டாள்.
பல நாட்களாகக் குழம்பக் கடந்து என் மனசால் தெளிவு ஏற்பட்டது. வச த்தா சன் புனிதம் கெடாமல் கற்பு தெr பரிசகாமல் உலகத்தல் வாழ்க்கை தடத்துகiருள்.
வனர்கள், வம்பர்கள் அந்தப் புனtத வகயைப் பற்ற அப்படித்தான்் பேசு வார்கள் என்கிற தகர்மானத்துடன் அங் கருந்து களம்பனேன்.
அமைகயாகத் தவழ்ந்து செல்லும் காவ'யும், வசந்தாவும், ஒருவசேதான்். தன்னடம் வந்து கலக்கும் அழுக்குக்
களே ஒதுக்கவட்டுத் தெளத்த நசை உலகத்து மக்களுக்கு வழங்கும் காவா ாத் தாயைப் போன்தவள் தான்் வசந்தா.
யார் பெற்ற குழந்தையையோ தன்னு டையது என்று ஏற்று அதை வளர்ச் கும் மகத்தான் பொறுப்பை வகப்பவள் அல்லவா?
அவள் புனதமானவள்தான்்.
