இன்து பத்து மண வண்டிக்ஆன் கனம்புகறேனே. ாங் தங்ாது அவள் தாங்கள் கந்தசாாஜன் வந்தான்்.
கன்னம் குழாத்த கலேயால், துவத்த அதாங்களுடன் கண்கள் தலத்தை நோக்க அமர்த்தகுந்த கனவியை துவதும் பார்த்த வாது நான்குன்.
தன் மனவள் நல்ல அமுக என்பதை ஏற்கெனவே அவள் உணர்ந்துதான்் இருந்தான்். ஆருக், அந்த அழகு இன்று அவள் ாண்கனேக் ஆசச் செய்தது. பொங்கப் பெருகும் புது னேன் சம் போல் அவள் மேனயெங்கும் எழல் அனேகள் வசீளயாடின. த ழ ம் II வண்ண மேனயால் செம்மை படர்ந்து, கைகள் உருண்டு காண்டு, தடியாடை பெருத்து பாசம் சுமக்க அவன்
காப்பைக் கோணத்தல் பெருமையாக, கம்பனாமாகக் காட்ச தத்தாள்.
"காதா... சன்து செங்கமாக அதே சமயத்தால் பக்த"யுடன் அவளே அழைத்தான்் சுந்தாராஜன். கதா சட்டென்று தன் கற்பனையாருந்து தன்ன ங்ாவேத்துக் கொண்டான்.
'துரங்கப் போய்விட்டேன் என்று பச்சைப் புளுகைக் கூறியவாறு, நாங்கள் இன்றே போக வேண்டுமா? அப்படியானுல் தான்ும் வருவேன் என்று செல்லமாகச் சதுங்களினுள்.
"த"யும் வருவதா அழகுதான்் போ.கன்னங் தனiயாக உன்னே அழைத்துப் பேசப் தான்் என்ன செய்வதாம், க.து'-கடி கண்களால் நகர்த்தாயை ாட அவனே ஏதனிட்டுப் பார்த்தான்்.
"இதோ.பார்.இன்னும் மூன்து காசங்கள். அப்புதம் என்னேக் கவனக்கவே மாட்டாய். உன் ாப்பாவை வட்டு தான்் ஒருத்தள் இருப்பதைக் கூட நானேவுபடுத்தக்கொள்ள மாட்டாப் த ஒரு குழந்தைப் பைக்கயமாச்சே! சுந்தாராஜன் ஏதோ தகைச் சுவையாகப் பேசவட்டார்பேர்க் கண்க வெங்ாது சாத்தான்்.
கதோவன் முகம் சட்டென்று வாடிவட்டது. ஆம். அவள் ஒரு குழந்தைப் பைத்தாயந்தான்். அந்தப் பைத்காயத்தான்் எண்ணங்களில்தான்் சத்
