போடப் போடத் தன் பாண்டி H h * H. H. - -- 啟*眾 மளகாய Թւագ தான் வேண்டும் அவனுககு
'அம்மா...இதோ என்னைப் பார். ந? இப்படி வெறுமனே அவனை ந12னச்சுண்டு அழாதே அம்மா -- அ ■ 雲、受 * – * அவன் பறக்கவல்லேனனு நெனச்
சுக்கோ இல்லை...அவனுக்கு
s 7 * 8 הדי ". முநத! எததன. யா ஆவும பஞ்சமாய்ப் போச்சுன்னு சொல் வயே. அப்படி நெனச்சுக்கோ.
அம்மா! உன்னைப் பார்க்கச் சகாக் கலையே. வாசுவும்-தயுைம் எலயும் பூனையுமா இருந்ததைப் பார் த்த நான் அம்மாவுக்கு வாசு போலே ஆசையே இல்லைன்னு நெனச் சேனே. இப்படி உருகப் போய'ட் டியே அம்மா கடன்காரன்! போகற பாட்டிலே உன்னை உருக் குலைச் சுட்டானே."
உழைப்பரின் உயர்வல் நம் பக்கை கொண்ட காமுவுக்கு வாசு பள்ளையாகப் பறந்ததே அத'சயம்தான்். இரண்டு குழந் தைகளுடன் நார்க்கதரியாக நான் றுவட்ட ஏழைத்தாய்
அவள் தன் குழந்தைகளின் வருங் ##5 FT லம் ச றப்பாக அழைய அவள் சநதனம போல் தேய நது வந்தாள். ஆலை, இம்மாதா தறய களுக்கென்று பள்ளைகள் வநது
- * → r i பற்க்கின்றனவே! வாசுவுதகுக காமவரின் உழைப்பரின் பெரு
- * .
மையோ இன்ைென்ருே தொய,
வல்லை. அம்மா எப்படியும் வேளா வேளைக்குச் சாப்பாடு போட்டு வடுவாள் என்கற தடமான நம் பக்கையால், அவன் தன்னுடைய பொன்னை காலத்தை வகு க் காக்கொண்டு எத"லும் ஈடுபாடு இல்லாமல் வளர்ந்து வட்டான்.
உதயத்த"லகு நது அல தமனடி து 3 1 வாசுவுக்கு அனருடப பொழுதே ஒரு வெற்றப் பொழு தாக அமைந்திருந்தது. Сu (7 ++
வான் முகராசரி அவனுக்குப் பெரிய இடத்துப் பள்ளைகளின் நட்பு கடைத்தது. அவர்கள் தய வால் அவன் உல்லாசமாக நாட களைக் கடத்தயும் வந்தான்்.
35
