28
வாலிபன்: சாமான்யமான திறமைசாலியல்ல......இதுபோலத் தீட்டக் கூடியவர் வேறு யாரும் இருக்க முடியாது.
மதிவாணன்: அப்படி சொல்லிவிடக் கூடாது.
வாலிபன்: குறை என்ன காண்கிறாய் இதிலே...?
மதி: நிலவுமேலே...
வாலி: ஆமாம்...பால்வண்ண நிலவு.
மதி: குளம் கீழே.
வாலி: நிலவின் ஒளி. அதிலே அழகாகத் தெரிகிறது...
மதி: அல்லி மலர்ந்திருக்கிறது.
வாலி: ஏன் அழகாக இல்லையோ அல்லி...?
மதி: அற்புதமாக இருக்கிறது...தம்பி, அற்புதமாக இருக்கிறது. ஆனால், அதோ, தாமரை பார்த்தாயா...?
வா: அதுமட்டுமென்ன அழகாக இல்லையோ?
மதி: கண் படைத்த எவனும் அப்படிக் கூறமாட்டான்...ஆனால் மேலே நிலவு! கீழே குளத்தில் தாமரை!...கதிரவனைக் கண்டு கமலம் மலரும்! நிலவைக் கண்டு அல்லி மலரும்!
வாலி: உண்மைதான்...
மதி: தாமரை மலர்ந்த நிலையில் இருக்கக்கூடாது... குவிந்திருக்கவேண்டும்.
வாலி: மன்னிக்கவேண்டும்...தாங்கள் கலை விழாவுக்கு வந்திருக்கிறீரா...? இசைவாணரா?
மதி: பாடத்தெரியும், வேழ நாடு.
வாலி: ஓவியத்தை நானுந்தான் கூர்ந்து பார்த்தேன்...இந்தக் குறை எனக்குத் தெரியவேயில்லை.
மதி: ஓவியம் அழகாக இருப்பதால் குற்றம் சுலபத்தில் தெரியாது...ம்...யார் தம்பி...நீ?
வாலி: யாரா...? தம்பி தான்...வருகிறேன்.
(வாலிபன் போகிறான்.)
(மடாலயத்தின் உட்புறம். அருமறையானந்தரின் தனியறை, விசேஷ அலங்காரத்துடன் இருக்கிறது. மாசிலாமணியிடம் மடாதிபதி பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்.)
அருமறை: சொர்க்கவாசல்! பெயரைக் கேட்டதும் மக்கள் சொக்கிவிடுவர்—உள்ளே ஒருபுறம் கைலாயம் (படம் போட்டுக் காட்டுகிறார் தரையில்)...
