என்.வி. கலைமணி மிருந்தன! மரகதப் பச்சை இலைகள் தழைத்திருந்தன! முப்பழக் கனிகள் கிளைகளில் பழுத்திருந்தன. சித்திரப் பூந்தோட்டத்து இரத்தின மலர்கள் தேனை வடித்து நின்று சிரித்தன! அந்த அழகுமிகு அற்புதச் சோலைக்குள் அவன் பொற் காலமெனப் புகுந்தான்! அவன் வருகையால் - அகமகிழ்ந்தனள் இயற்கை: மனக்கோலம் பூண்ட பாவையைப்போல களுக்கென்று சிரித்தது! சிரிப்புக்கள் அனைத்தும் தெறித்தோடி - கடலின் சிப்பிக்குள் முத்தாய் உறங்கின. அழகு புறப்பட்டு அறிவை வரவேற்றது! பழக நினைத்த ஞானம், அவர் பாதத்திலே விழுந்து பணிந்தது! அந்த மனிதன், கல்லாமையின் எதிரி! கயமையின் பகைவன் குணக்குன்றில் ஏற்றிய விளக்கு: என்றெண்ணி வணங்கத் தலைப்பட்ட வாரனங்கள் எத்தனை? முகிலின் தோரணங்கள் எத்தனை? ஒளியால் நிழல் தடுக்க மாட்டாத திங்கள், குடை பிடிக்க ஓடி வந்தான். இத்துணைச் சிறப்புக்கு உருவாகி - தெளிவாகி - பொருளாகி, மருள் நீக்கும் மருந்தாகி - அருளாகி, நிற்கின்றான் அந்த மாமேதை பல்லோர் போற்றும் அவனை, அவனி நல்லோனென 67
