59. அறிவகம் "தாமரை யல்வி தளையவிழத் தன்வளிதழ் " நல்ல திருக்குளம்போல்-கோமதியின் இல்ல குள்ளதனால் எங்கலும் இன்ப 'மெல்ை ஒல்லுமென உள்ளதவி லுரி ! --
உண்மையும் தாலும் 'உயிரும் உடம்பு மெனப் பென்ம்ையைப் பேவிப் வாழ்கின்ற கோமதியின் வாய்வழங்கும் வாழ்த்தினையும் கூழ்குன்றா சற்றான். உவந்து .
பொய்யொன்ற சொல்லிப் பொலியாது, பொய்ச்சொல்லை மெய்யென்று புல்லி மெலியான் செய்யொன்றி h வைகுந் தவத்தில் வளம்பெருக்கி வாழ்பவனில் வைகுந்த மென்பா, வசித்து .
புகலப் 4! ೧ುಗ್ಗಲ್ಲಿ! போலப் ப்கலிலும் 'பொயிபுகுந்து பாரில் முகிலும் பொழியாது !ಜ್ಜಿ போற்றும்தம் வாழ்வில் வழியாக வைகு முயிர்க்கு? -
முற்றத்தில் சால முனைப்பாக நின்றிருந்த கொற்றக் குதிரை குறிப்போர்ந்து பற்றறவே ஏறி யமர்ந்தான். இதமா யிவந்திவி0மல் வேறு என வேண்டி விரைந்து .
'அஞ்சாமை, யாக்கம், அறிவடக்க மன்பமைதி, துஞ்சாலம கம், துவையாகி-மின்சா மைக் கரிக்கன் இல்லை யொருவைென, அரிந்தான்காணி பாரின்கன் சொல்லைப் பதித்து !
பொன்வன் புரவி புதுமைப் புரவி'யென . மின்னின் விர்ைவு மித்.ெ மன்னபி பன்னினரால் கன்னலும், iேa: கழவிகளம் தன்னியழ்ைப் பானர். தமிக்க !
நேரமும் நீங்கும்: ೧ಳ್ಗೆ நேரெதிர்ந்தான் கோரமாய் நீகோ , ಔ5; நீங்காது நிற்கும் நிலையில்லை. தேர்ந்த நிலம் தங்காது தாவும், பரி!
'பாங்கான ஆர்தி பரியெனவே பார்த்தவர்கள் நீ.காது நின் நெகிழிந்துரைப்பர். தேங்காதி பேறு பதிவாறும் பெற்றிருக்கும் பேரறிஞரிக் கதுவரா தென்ப துனரிந்து !
சிறுவானி நீர் போல் செயல்படும் செல்வ "ரென உறுவோலுக் கர்போ பதவ மறவானைக் காவக்காத் துள்ள கவிக்குயிலைக் காண்பான் போய் பூனக்காத் துள்ளம் புரிந்து !
கம் ம் வன்யி ; காலம் இவன்மீது: என்னும் இதய மின்மீது மன்றம் மறுகி, மன்மாழ்கும் மங்கைக் கருகிக் குறுகக் குறையும், வழி:
வீசிக் கமழும் விளைவில்லை வித்தகியும்
மூசிக் கமழும் முழுரோசா நாசிக்கு .
நல்ல விருந்தாகும்; நாணை மன மாலையெனப்
புல்லவும் கடும். புனைந்தி !
