శ్రీశ్రీ* திணைமாலைநாற்றைம்பது மூலமும் உரையும். தறியேன்: அதுதான் அவர்க்குக் குணமேகொல்லோ! வளவிய துடுப்பாய்ப் பாம்பாய் விாலாய் வளை மு. ரி யா ய் வெண்குடையாகாகின்றது தண்கோட லழிந்து; எ-று. (உ.எ) கஉ0. பீடிலா ரென்பார்கள் காணுர்கொல் வெங்கதிராம் கோடெலாம் பொன்னுய்க் கொழுங்கடுக்கைக்-காடெலா மத்தங் கதிாேன் மறைவதன்முன் வண்டொடுதேன் அத்த மறையுங் தொடர்ந்து. இதுவுமது. இ-ன். நம்மைப் பெருமையிலரென்று சொல்லுவார் காளுதாாாகாரே ! வளவிய கொன்றைகள் கொம்பெல்லாம் பொன்னகப் பூக்க வ ண் .ெ டா டு கேன்கள் தத்தம் என்னும் பண்ணினைச் சம்முட் பொருக்கி ஒலியாகின்றன காடெல்லாம்; வெய்யகதிரோடுக.டி வெங்கதிரோன் அத்த மலையை அடைதற்கு முன்னே; எ-று, )هـ -ع( கஉக. ஒருத்தியா குென்றல பல்பகை யென்ன விருத்தியாக் கொண்டன வேருப்-பொருத்தின் மடலன்றின் மாலை படுவசி யாம்பல் கடலன்றிக் காரூர் கறுத்து. இதுவுமது. - இ-ள். யாளுெருக்கி எனக்கு ஒன்றல்ல பலபகைகள் என்னே மலேத்தலே சமக்கு ஒழுக்கமாகக்கொண்டன : வேருகத் துணையைப் பிரிந்து பொருந்தின் மடற்பனைமேலிருந்த அன்ஜில், மாலைப்பொழுது, மழைபெயல், ஆம்பற்குழல், கடல் அன்றியே முகி ல் சிள் என்று சொல்லப்பட்ட இவையெல்லாம் மேல் வெகுண்டு; எ-று. (உக) உ.உ. கானக் கலைசெயக் காப்பார் குழற்முேன்ற வேன மிடங்க மணியெதிரே-வான ஈகுவதுபோன் மின்னட நாணவென் னுவி. யுகுவது போலு முடைந்த. இதுவுமது. இ-ள். காடுகள் கழைத்துத் தலையெடுக்க ஆயர் ஊதுங்கு ழ லோ ை: தோன்ற எனங்கள் இடக்க மணிகளினெதிாேமுகில்கள் சிரிப்பதுபோல மீன்கள் ஒளிவிட இக்காலத்தும் இறக்தி, டாமையான் காணில்லாத என்னுயிர் 3、 வதுபோலவுளது;-எ-து. (கட0),
