1516 திருக்குறட் குமரேச வெண்பா 318. இன்கு இயற்றி இழிந்தேனே தேனுகன்பின் கொன்னே அழிந்தான் குமர்ேச்ா-முன்னகத் தன்னுயிர்க் கின் ைைம தான்றிவான் என்கொலோ மன்னுயிர்க் கின்ஞ் செயல். (8) இ-ள் குமரேசா பிற உயிர்களுக்குத் துயர் புரிக்க சேவக_ என் ஈனமாயழிக்கான் எனின், கன் உயிர்க்கு இன்னுை கான் அறிவான் என்கோலோ மன்னுயிர்க்கு இன்குசெயல் என்க. என் கொலோ= என்ன பயனைக் கருதியோர் கன் உயிர்க்கு உற்ற துன்பக்கைக் கான் கேரே அறிபவ_ பிறவுயிர்க்குக் துயர் செய்வது மயலான மடமையாம். அனுபவ அறிவையுடைய மனிதன் அறிவினமாய இழிந்து அவகேடுகளைச் செய்கின் ருனே என். உள்ளம் பரிந்து இரங்கியிருக்கலை உாைக் குறிப்பால் உணர்க்க கொள் கிருேம். இனியது செய்யவே அறிவு உரியது. என்கொலோ ? என்றதில் பரிவும் இாக்கமும் வியப்பு. பரவியிருக்கின்றன. அறிவற்ற சடமாயில்லாமல் அறிவுள்ள சீவனுயிருந்தும் வறிதே துயர் புரிவது பரிகாபமாய் கின்றது. துன்பம் தோய்க்கால் எங்க மனிதனும் துடிக்கப் பதைக்கின்ருன்; அந்த அனுபல உணர்ச்சி கன்கு அமைக இருந்தும் பிறர்க்கு இன்னு செய்கின்ருனே! என்னே இக! என்று போருளோடு பெருக்கிகில் அடைத்துள்ளார். அக்_ உண்மை துண்மையாய் இதில் ஒர்க் த உணர வக்துள்ளது. தன்னுயிரைப் போல் மன்னுயிரைப் பேண வுரிய ம: கலமுடைய மனிதன் அவ்வாறு பேணுத ஒழிவகோம் அமையாமல் மேலும் இன்ன செய்ய கேள்வது அன்அே என்ன மதிகேடு எவ்வளவு விபரீதம்! எக்கணக் கீமை தம்மிடத் தேனும் தமக்கினி யவர்பா லேனும் ஓர் இடர் வந்து சாரின் அம்மவூழ் முறைஎன்று அறிந்தும் ஏழ் கடலோர் அணுவென உருகும்என் போல்வார்
