ஜைன உரை
507
இக்காமநோய் யான் சொல்லவும் கேட்கவும் ஆவதொன்றன்று; மிகக் கொடிது என்பதாம். ௬
1257. நாணென வொன்றோ அறியலம் காமத்தாற்
பேணியார் பெட்ப செயின்
என்பது, பரத்தையிற் பிரிந்து வந்த தலைமகனோடு பிணங்கியிராமல் மதிமயங்கிப் புணர்ந்த காரணம் என் என்றவளுக்குச்[1] சொல்லியது:
நம்மால் விரும்பப்பட்டவர் வந்து காமத்தால் நாம் விரும்பினவற்றைச் செய்யுமளவில், நாணம் என்று ஒன்றையு மறிய மாட்டேமா யிருந்தேம் என்றவாறு. ௭
1258. பன்மாயக் கள்வன் பணிமொழி யன்றோநம்
பெண்மை யுடைக்கும் படை
என்பது இதுவுமது
நம்முடைய நிறையாகிய காவலை அழிக்கிற சேனையாவது, பலபொய் சொல்லவல்ல கள்வனுடைய தாழ்ந்த சொற்களன்றோ? அப்படியான பின்பு அந்தக் காவல் நிற்குமோ? நில்லாது என்றவாறு. அ
1259. புலப்ப லெனச்சென்றேன் புல்லினே னெஞ்சம்
கலத்த லுறுவது கண்டு
என்பது இதுவுமது
அவர் வந்தபோது பிணங்கி இருக்கக் கடவேன் என்று கருதி, முன்நில்லாது அப்பாலே போயினேன்: போன இடத்திலேயும் என் நெஞ்சு நில்லாமல் அவருடனே கூட நினைத்தது ஆனபடியினாலே இனிப்பிணங்கியிருக்கிறது முடியாதென்று புல்லினேன் என்றவாறு. ௬
1260. நிணந்தீயி லிட்டன்ன நெஞ்சினார்க் குண்டோ
புணர்ந்தூடி நிற்பே மெனல்
என்பது இதுவுமது
- ↑ என்ற தோழிக்கு
