நா. பார்த்தசாரதி ● 329
"நீ சித்தே புருஷா பக்கம் போய் இருடாப்பா. இப்போ எனக்கு என் மாட்டுப் பொண்ணோட தனியா ரெண்டு வார்த்தை பேசனும்..."
ரவி விலகிப் போய் மற்றவர்களோடு சேர்ந்து கொண்டான். தள்ளி நின்று கொண்டிருந்த கமலியை ஜாடை செய்து அருகே அழைத்தாள் காமாட்சியம் மாள். அப்படி அழைத்த அவள் முகமும் பார்வையும் நிஷகளங்கமாக இருந்தன. .
காமாட்சியம்மாள் அப்போதிருந்த தளர்ச்சியைப் பார்த்துக் கமலி அவ ைள அப்படியே அனைத்தாற் போலத் தாங்கிச் சென்று கட்டிலில் உட்கார வைத்து விட்டு, “உங்களுக்கு இருக்கிற தளர்ச்சியில் நீங்கள் நிற்கக் கூடாது உட்கார்ந்து கொண்டே சொல்லுங் கள்"- என்று அருகே பல்யமாக நின்று கொண்டாள். காமாட்சியம்மாள் அப்படியே அவளை விழுங்கி விடுகிற வளைப்போல வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்து அவளது இன்னும் காப்புக் களையாத கையுடன் கூடிய அழகிய மணக்கோலத்தைச் சில விநாடிகள் தன்னுள் இரசித்தாள். -
அதிகாலையில் தானே தொடுத்துத் தனக்கு வைத்துக் கொண்டது போக மீதியிருந்த பூவைப் பாருவிடம் எடுத்துக் கொண்டு வரச்சொல்லித் தன் கையாலேயே கமலிக்குச் சூட்டி விட்டாள். .
"நீ ஏன் நிற்கிறே ? நீயும் இப்பிடிப் பக்கத்திலே உட் கார்ந்துக்கோ. சொல்றேன்"- -
கமலி அப்படியே கட்டிலுக்குக் கீழே காமாட்சியம் ,மாளின் காலடியில் அமர்ந்தாள்.
"நீ ரொம்பக் கெட்டிக்காரி... எல்லாம் உன் மனசு போலவே நடந்திருக்கு. எனக்கும் இப்போ இந்த நிமிஷம் உன் மேலயோ அவன் மேலேயோ எந்த மனஸ். தாபமும் இல்லை. ஆனா மனஸ்தாபம் இருந்ததுங்கறது நிஜம். எனக்கு இப்போ மனசு திருப்தியா நெறைஞ்சு
