இப்பக்கம் மெய்ப்பு பார்க்கப்படவில்லை
வண்ணப் பதுமை வானத்து வில்லுக்கு மின்னல் பொடிதுவி மத்திரச் சொக்கு மயக்கெலாம் கூட்டியே தேனெத்த கோலத்தில் ஒப்பனை செய்தெழில் சிற்பம் உயிர்பெற்றுத் தெருவில் மிதந்தொரு காலத்தை வென்றநற் கவிதைக் கனவுருக் காட்டிய தொப்பவே கன்னியும் ே தான்றினுள் ஆலத்தித் தட்டென உள்ளம் சுழன்றது: அக்கணத் தேயனல் சூறையடித்தது. என்னை மறுத்திங்கு யாரை நினைத்தாலும் இன்னுயிர் போக்குவன்’ என்று முழங்கினேன்: கன்னி சிரித்தனள், கண்ணை மசக்கினள் : கன்வெறிகொண்டுநான் ஆடிக் களித்தனன் : வெள்ளி நிலாவிலும் ஆற்றங் கரையிலும் வெம்மை குளித்திடக் கண்கள் திறந்தனஉள்ள மிலாஇவள் கட்டைச் சிரிப்பெனும் ஊளையிடும்வண்ணப் பொம்மை நடைப்பிணம் 230
