கச்சிர்ைக்கினியருரை. க.அடு சண்டவி செல்லாங் கதுமென வங்காங்கே, பண்டறியா சீர்போல கோக் குவீர் கொண்டது, மாவென் றுணர்மின் மடலன்று மற்றிவை, பூவல்ல gశిr யுழிஞையொ டியாக்க, புனவ ையிட்ட மயங்கு சார்ப் பீலி, பிடி பமை நூலொடு பெய்ம்மணி கட்டி, யடர்பொன் னவிாேய்க்கு மாவிாங் கண்ணி, கெடியோன் மகனயங் ஏகக்சாங் கனைய, வடிய வடிந்த வனப் பினென் னெஞ்ச, மிடிய விடைக்கொள்ளுஞ் சாய லொருக்கி, கடியுறை காட்டிய செல்வேன் மடியன்மி, னன்னே ைெருவனேன் யான்; என்ன லும், பாடெனிற் பாடவும் வல்லேன் சிறி சாங்கே, யாடெனி லாடலு மாற் முகேன் பாகிகோ, வென்னு ரிம்ெபை சணிக்கு மருந்தாக, கன்னுத லீக்க "விம் மா, கிங்க ளாவுலிற் றீர்க்கல்லா ராயினுக், சங்காகல் காட்டுவர் சான் நவ ரின்சாய, லொண்டொடி கோய்கோக்கிற் பட்டவென் னெஞ்சநோய், கண்டுங்கண் னேடா கிவ் ஆர்; காங்காச் சின ச்சொதி காட்டி யுயிர்செகுக் கும், பாம்பு மவப்படி லுய்யுமாம் பூங்கண், வனர்க்சொலி பைம்பாலான் செய்தவிக் கா, முனர்ந்து முனராகில் ஆர்; வெஞ்சுழிப் பட்ட மகற்குக் காைகின்ரு, ரஞ்சவென்முலு முயிர்ப்புண்டா மின்சீர், செறிந்தேர் முறுவ லாள் செய்சவிக் காம, மறிந்து மறியா கில் ஆர், ஆங்க, என்க விைடும்பை பறியினே லுங்கட், டெருளுக கோக்கித் தெரியுங்கா வின்னு, மருளுது கோயொகி மம்ம சகல, விகுளுதழ் கூட சலா ளென்னை, யருளுதச் செயிலு மக் கறலுமா துலே ' (கவி. கசல. இது பாடெனி லென்றும், ஆடெணி: லென்றும் எதுகையியைக் அளவடி ‘என்னுைம் என வேறு நின்றசீரோ ங்ெகூடி யைஞ்சீாகிக்கிற்று. இதனுள் ஆங்க எனத் தனிச்சொல் வந்தது. " சாாாாப் பெய்த (கலி. க.க.) என்னு முல்லைப்பாட்டு இவடான், றிருக்சாச் சுமட்டின ளேனைத் தோள் வீசி, வரிக்கூழ் வட்டி சுழிஇ யளிக் குழை, யாடற் றகையள் கழுக்கிலும் வாலிதி, லுண்ணிதாத் தோன்று எசுப்பு’ என்ன ஐஞ்சிாகிக்கியும் இவடான், வருக்சநோய் செய்திதப்பி னல்லான் மருந்தல்லள், யார்க்கு மனங்காதல் சான்ருளென் மார்ப்பெண் டிர், மாங்காய் கறுங்கடி கூட்கிவேம் யாங்கு, மெழுகின் கிளையொகி போ வென்று சத்சங், கொழுகாைப் போகாமம் காத்த முழுநாளும், வாயி லடைப்ப வரும் என ஐஞ்சீாகிக்கிய சுரி சகத்தானும் வந்தது. : அளிதி னிற்முேன்றிய யாக்கை புரிபு சாம், வேட்டவை செய்தாங்கே காட்டி மற் முங்கே, யறம்பொரு னின்பமென் றம்மூன்றி னென்றன், றிறஞ்சோார் செய்யுங் சொழில்க ளறைக்சன், றணில்லைப் பெண்ணை மடலூர்க் தொ ருத்தி, பணிகலம் பாடி வாற்கு, ஒசொருகா லுன்வழியா ளாகி சிறைமதி, ருே னிழர் 24. .
