கல் (கருமைக் கருத்துவேர்)
அங்காளம்மை
—
தெ. அங்காளம்ம.
5
காளம் - காளகம் = கருமை. “காளக வுடையினள்” (சீவக. 320). காளகம்- வ.காலக்க.
காளி - காளிமை = கறுப்பு. "காளிமைப் பிழம்பு போத” (கம்பரா. உயுத். நாகபா. 217).
காளிமை - வ.காலிமா.
காளிமை- காளிமம் = கறுப்பு. "தனது காளிமங் கழிப்ப." (கந்தபு. ருநகரப். 72). காளிமம் = வ. காலிமன்.
காளி- காளிகம் = கரிய மணித்தக்காளி (மலை.).
=
காளிகம்- காளிக்கம் = கருஞ்சாயம் (யாழ். அக.). காளிக்கம் - வ.
காலிக்க.
காள்- காழ் = 1. கருமை. “கதுப்பு விரித்தன்ன காழக நுணங்கறல்.” (சிறுபாண். 6). 2. கரிய மரமாகிய இரும்பிலி (மலை.). 3. குற்றம். “எக்காழு மிகந்துல இன்பமுற” (காஞ்சிப்பு. கழுவாய். 300).
பூடு.
=
காழ் - காழகம் = கருமை. “காழக மூட்டப்பட்ட” (சீவக. 1230). கள்- (கர்)- கர- கரந்தை = நீல நிறமுள்ள பூவகை, அதையுடைய
(கர்) - கரம் - கரம்பு = கரிசல் நிலம்.
கரம்பு கரம்பை
=
1. கரிய பழமுள்ள சிறுகளா (மலை.). 2. வறண்ட களிமண். 3. கரிசல் நிலம். "இருநிலக் கரம்பைப் படுநீ றாடி (பெரும்பாண். 93). 4. பயிரிடாத கரிசல் நிலம். “விடுநிலக் கரம்பை விடரளை நிறைய.” (பதிற். 28). 5. வண்டற் களிமண்ணிலம்.
கர் - கரி = 1. கரிந்தது. 2. அடுப்புக்கரி. 3. யானை. 4. கண்ணிலிடு மை. "கரிபோக் கினாரே” (சீவக. 626). 5. மரவைரம்.
20.).
கரி - கரியன் = கரிய திருமால்.
கரி - தெ., த., ம., து. கரி.
கரி - கரிது - கரிசு = 1. கருமையானது. 2. குற்றம்.
“வினைகரி சறுமே " (தேவா. 129 : 1). 3. தீவினை (பாவம்). “கரிசினை மாற்றி” (சைவச. பொது. 568).
கரிதல் = 1. கருமையாதல். "கரிந்த நீள்கயல்” (திருவிளை. விருத்தகு.
2.
கரியாதல். "கரிகுதிர் மரத்த கான வாழ்க்கை” (அகம். 75). 3. தீய்தல். "காயெரிக் கரியக் கரிய” (கம்பரா. மிதிலை. 81).
