86
திருக்குறள்
தமிழ் மரபுரை
வரவுநோக்கி வருந்துகின்றா-. இது உன் அறியாமை என்னுங் கருத்தாற் ‘பேதைமை' யென்றாள். 'வாழி' இகழ்ச்சிக்குறிப்பு.
1243. இருந்துள்ளி யென்பரித னெஞ்சே பரிந்துள்ளல் பைதனோ- செ-தார்க ணில்.
(இதுவுமது.)
(இ-ரை.) நெஞ்சே இருந்து உள்ளிப் பரிதல் என் என் உள்ளமே! நீ அவர்பாற் செல்வதுஞ் செ-யாது இறந்துபடுவதுஞ் செ-யாது, இங்கிருந்து கொண்டு அவர் வரவு நினைந்து வீணாக வருந்துவது ஏன்? பைதல் நோ- செ-தார்கண் பரிந்து உள்ளல் இல் இத் துன்ப நோயை உண்டாக்கிய வரிடத்துத்தான் நம்மை அன்பாக நினைந்து நம்மிடம் வரக் கருதுதல் இல்லையே?
—
நம்பால் அருளிலராகலின் தாமாக வரார். நாம்தான் அவரிடத்துச் செல்ல வேண்டும் என்பதாம்.
1244.
கண்ணுங் கொளச்சேறி நெஞ்சே யிவையென்னைத் தின்னு மவர்க்காண லுற்று.
ப
(இதுவுமது.)
(இ-ரை.) நெஞ்சே கண்ணும் கொளச் சேறி என் உள்ளமே நீ என் காதலர்பாற் செல்லலுற்றாயாயின், இக் கண்களையும் உடன் கொண்டுசெல்; இவை அவர்க் காணல் உற்று என்னைத் தின்னும் - ஏனெனின், நீ தனியா-ச் செல்வாயாயின் இவை அவரைக் காண வேண்டுமென்னும் பேராவலினால், அவரைக் காட்டச் சொல்லி. என்னைப் பி-த்துத் தின்றுவிடும்.
தின்னுதல் என்பது தின்பதுபோலத் தொந்தரவு செ-தல்; ஆகுவினை; கொண்டு என்பது 'கொள்' எனத் திரிந்து நின்றது. காதலரிருக்குமிடஞ் சென்று அவரை சை தீரக் காணவேண்டுமென்பதாம்.
1245.
செற்றா ரெனக்கை விடலுண்டோ நெஞ்சேயா முற்றா லுறாஅ தவர்.
(இதுவுமது.)
(இ-ரை.) நெஞ்சே - என் உள்ளமே! யாம் உற்றால் உறாதவர் - யாம் அவர் பால் அன்புகொண்டாலும் தாம் எம்பால் அன்புகொள்ளாத நம் காதலரை;; செற்றார்
