திரும்புகிறான் - மாந்தளிரின் நிறம்! மனத்தில் சாந்தியளிக்கக்கூடிய அழகு...
கூந்தல் கறுத்துச் சுருண்டு ஆடையாக முதுகுப்புறத்தை மறைக்கின்றது!
அதுதான் ஆடை!
திடுக்கிட்டு எழ முயற்சிக்கிறான்; முடியவில்லை.
அவள் கரங்கள் அவனை அணைத்துக்கொள்கின்றன.
உதட்டில் அவளுடைய மெல்லிய விரல்கள் பதிந்து, அவனைத் திரும்பவேண்டாம் என்று சமிக்ஞை செய்கின்றன.
அவன் அரசன்! ராஜ மிடுக்கு! அவளோ தாதிப் பெண்!
"காலைப் பிடி!"
பதில் இல்லை. புன் சிரிப்புத்தான். தாயின் கனிவு அவனையணைத்துக் கொள்ளுகிறது.
"நான் அரசன்! ராஜமார்த்தாண்ட வர்மன்!... ஹும்...?"
பதில் இல்லை.
புன்சிரிப்புத்தான்.
அவ்வளவு தைரியமா?
அவளது கேசத்தை அவள் கழுத்தில் முறுக்குகிறான். வெற்றிப் புலிக்கொடி! அவன் கண்கள் இருள்கின்றன.
"மூச்சு!"
"அம்மா! இருள்! இருள்!"
கண்களுள் நட்சத்திரங்கள் தோன்றி மறைகின்றன...
இருள்!
நீலக் கடல்!
ஒரு பிணம் குப்புற மிதக்கின்றது. அதன் முகத்தில் என்ன சாந்தி!
மணிக்கொடி, 16.9-.934
புதுமைப்பித்தன் கதைகள்
173
