அதிலெ என்ன வசெ..." என்று ஒரு டீ பிஸ்கட்டை முறிக்கிறார் சுந்தரவடிவேலு....
"இது ஒங்கிளுக்குத் தெரியாதாக்கும். அக்கான்னா மூதேவி; நல்ல ஆம்பிளைதான்" என்கிறாள்.
"குஞ்சம்மா நீ ஏண்டியம்மா அண்ணெக்கி சித்தியை அக்காண்ணெ."
"அண்ணெக்கி, ஊருலே, மோளம் அடிச்சுதே அண்ணெக்கி நீ சொல்லலே, அக்கா என்று சொல்லப்படாதுன்னு!" என அந்த வார்த்தை தனக்கு வசவாக மாறிய விதத்தை விளக்குகிறது குழந்தை. இருவரும் விழுந்துவிழுந்து சிரிக்கிறார்கள்....
"குஞ்சு நீ இண்ணைக்கி எங்கெல்லாம் வெளையாட்டு வெளையாடினே சொல்லு பார்ப்போம்" என்றுகொண்டு நாற்காலியில் சாய்ந்துகொள்ளுகிறார்.
"இண்ணெக்கா, வட்டாடுனேன்; அப்பறம் பூச்சாண்டி வந்தான் ..."
"பூச்சாண்டியா?" எனக் குழந்தை பயந்துவிட்டதோ என்ற கவலையும் கொள்கிறார்; மரகதத்தின் முகத்திலும் கவலை தேங்குகிறது.
"ஆமாம்ப்பா! நல்ல பூச்சாண்டி; அவன்கூட விளையாடினேன்...."
"பாத்தியளா, குழந்தை கண்ட பிச்சைக்காரனோட எல்லாம் போய் சேர்ந்து உழப்புது" என்கிறாள் மரகதம்.
"அப்பா அவன் பிச்சைக்காரன் இல்லை, பூச்சாண்டி. சாப்பிட்டுப் புட்டுக் கையைக் கொளாயிலே களுவினான்; பிச்சைக்காரன் மாதிரி, துணிலெ தொடச்சுக்கலெ" என்கிறது.
இருவரும் குழந்தையின் வியாக்கியானத்தைக் கண்டு சிரிக்கிறார்கள்.
"அவன் கூட என்ன வெளையாடினே?"
"மந்திரம்" என்கிறது.
"என்ன மந்திரம்" என்கிறார் சுந்தரவடிவேலு ஆச்சரியத்துடன்
"ஒரு பிசுக்கோத்துக் குடு. செஞ்சு காட்டுறேன்" என்கிறது. அவர் ஒரு பிஸ்கட் துண்டை எடுத்துக் கொடுக்கிறார்.
குழந்தை கைமாற்று வித்தையை தனக்குத் தெரிந்தபடி செய்து செய்து சிரிக்க வைக்கையில், வாசலில் ஒரு ரிக்ஷா வந்து நிற்கிறது.
அதிலிருந்து ஒரு பெரியவர் மடிசஞ்சியுடன் இறங்குகிறார்.
குழந்தை அவரைக் கண்டுகொண்டு "தாத்தா!" எனக் கத்தியபடி நாற்காலியைவிட்டு அவரை நோக்கி ஓடுகிறது.
மரகதமும் சுந்தரவடிவேலும் எழுந்து நிற்கிறார்கள்.
"மாமா வாருங்க!" எனக் கும்பிடுகிறார்.
"அப்பா சேவிக்கிறேன்" என்று விழுந்து வணங்குகிறாள் மரகதம்.
"மங்களமா இருக்கணும்." எனக் கிழவனார் ஆசீர்வதிக்கிறார்.
714
சிற்றன்னை
