வாசலை நெருங்கியதும் திக்பிரமையடைந்து நின்றுவிடுகிறார்.
குழந்தை தாயாரின் படத்தின்முன் கும்பிட்டுக்கொண்டு நிற்பதையும் பார்த்துவிடுகிறார்.
குமுறிக்கொண்டு வரும் அழுகையை வாயில் துணியை வைத்து அமுக்கிக்கொண்டு இறங்கிவந்து படுக்கையில் உட்கார்ந்துவிடுகிறார்.
சிறிது நேரம் கழித்துக் குழந்தை திரும்பி வருகிறது.
"தாத்தா பல்லு வெளக்கலெ; அப்பா ஏந்திரிச்சாச்சு!" என்று அவரை அசைக்கிறது.
மெதுவாக எழுந்து அவள் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு தொடருகிறார்.
❍❍
பகல் மத்தியானம் இரண்டு மணி இருக்கும்.
குழந்தை சிவப்பழமாக வாசலில் நின்றுகொண்டிருக்கிறது. நெற்றியில் விபூதி, சந்தனப்பொட்டு. உடம்பிலும் மூன்று மூன்று வரைகள் - புலிவேஷம் போட்ட மாதிரி. குழந்தை அதைப் பார்த்துப் பார்த்து ரசித்துக்கொண்டு நிற்கிறது.
வீட்டு உள்கூடத்தில் தாத்தா நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருக்கிறார். எதிரில் கலங்கிய கண்களுடன், தன் குறைகளை எல்லாம் தெரிவித்துக் கொண்டிருக்கிறாள் மரகதம்.
ஆற அமர அவர் கேட்டுக்கொண்டிருக்கையில் குழந்தையின் குரல் கேட்கிறது.
"தாத்தா, கள்ளன் வந்திருக்கான்" என்று அறிவிக்கிறது.
"என்னட்டி!"
"கள்ளன் தாத்தா - திருடன், களவாணி" என விளக்குகிறது.
இருவரும் பதறிப்போய் என்னவென்று ஓடுகிறார்கள். வாசலில் நீளக் கிராப்புத் தலையும் ஷர்ட்டும், டர்க்கி டவலும் அணிந்த ஒருவன் சிரித்துக்கொண்டு நிற்கிறான்.
"சார் இருக்கிறாங்களா" எனக் கேட்டுவிட்டு, "ஏது, குழந்தை ரொம்ப ஜாக்கிரதை போலிருக்கிறதே!" எனச் சிரிக்கிறான்.
"அது உளறுகிறது. அவாள் இல்லை” என்று சொல்லியனுப்பி விடுகிறார் கிழவனார்.
"பாத்தியளா கூத்தை; இந்த மாதிரிதான்; அண்ணைக்கி ஒருத்தென் இவன் மாதிரிதான் சட்டையும் கிட்டையும் போட்டுக்கிட்டு வந்தான்- இவர் இல்லெ. புள்ளெ வெளிலே தனியா வெளையாடிக்கிட்டிருந்தது. உள்ள கூப்பிடுறதுக்கு இப்படிச் சொல்லி வச்சேன் - நம்மையே பரிசி கெடுத்து விட்டது" என்கிறாள் மரகதம்.
"அப்பொ நான் சொல்லுகிறதைக் கேளு. உன் மாப்பிளைக்கி மொறைக்கு ஒரு அக்கா இருக்கா. வயசானவ. ரொம்ப ஏழை. ஏழெட்டு
புதுமைப்பித்தன் கதைகள்
717
