காதற் கதைகள், சீர்திருத்தக் கதைகள் இவற்றுக்கெல்லாமிடையே வேறொரு குரல் கேட்கிறது. அது என்ன என்று திரும்பிப் பார்த்தால் மேஜைமீது 'புதுமைப்பித்தன்' சிறுகதைப் புத்தகம் விரிந்து கிடக்கிறது. சிறு கதை மர்மங்களை நன்கறிந்துள்ள 'புதுமைப்பித்த'னின் கதைகளுக்கிடையே திரியும்பொழுது ஒரு கலியுலகில திரிகிற உணர்ச்சி எனக்கு வருகிறது. இவருடைய கதை ஒவ்வொன்றும் ஒரு தனி அநுபவ முத்திரை பெற்றிருக்கிறது. ஒவ்வொன்றிலும் உண்மையின் நாதம் தொனிக்கிறது. இவருடைய சில கதைகளை ரஸம் ததும்புகிற பாடல்கள் என்றே சொல்லிவிடலாம்.
ஜேம்ஸ் ஸ்டீபன்ஸ் (James Stephens) என்பவர் பாடியுள்ள ஒரு பாட்டை எடுத்துக்கொள்வோம். அதன் கருத்து வருமாறு:
குளிர்காலம்; வெட்டுகிற வாடை; இருள் சூழ்ந்த உலகம். ஒரு தனியிடத்தில் ஓர் ஏழைப் பெண். உடையோ அள்ளு கந்தல். குழந்தையை அன்புடன் அணைத்து முத்தமிட்டுப் பால் தருகிறாள். பனி, வாடை, இருள் என்ற சூழ்நிலையின் மத்தியில் அக்காட்சியைக் கண்ட கவியின் மனத்திலே பாய்கின்றது ஓர் உணர்ச்சி. உலக இருளையும் குளிரையும் நீக்கும் அன்பொளியல்லவோ அவளிடத்தில் இருக்கிறது என்று தன் உள்ளத்தைக் கொட்டிவிடுகிறான் கவி.
இந்த அளவுகூடப் போதும் ஒரு சிறு கதைக்கு. இப்பாட்டையே சிறு கதையாக அமைத்துவிடலாம்.
'புதுமைப்பித்தன்' வேறொரு சுருதியில் ஒரு கதையைப் பாடுகிறார். வேகம் ஒன்றுதான்; ஆனால் உணர்ச்சி வேறு ஒரு தெரு விளக்கு. அதன் ஒரு பக்கத்துக் கண்ணாடி உடைந்துவிடுகிறது. விளக்கை எடுத்துவிடுகிறார்கள் அதிகாரிகள். பிச்சையெடுக்கப் போயிருந்த ஒரு கிழவன் அங்கு வருகிறான். விளக்குக்குக் கிழவன், கிழவனுக்கு விளக்கு என்று முன்னிருந்த நிலை போய்விடுகிறது. கிழவனுடைய உள்ளம் அஸ்தமனத்தை அடைந்துவிடுகிறது. மறுநாட் காலையில் ஒரு கிழவனின் சவம் அங்கு கிடக்கிறது. இந்தக் கதையில் நான் கிழவனுடைய மரணத்தைப் பார்க்கவில்லை: ஆதாரமற்று இருளில் திரிந்து மடியும் அநாதைகளின் சோக நாடகத்தைத்தான் பார்க்கிறேன்.
பற்றுக்கோலை யாரோ தட்டிப் பிடுங்கிக்கொண்ட குருடனின் நிலை.
"அன்று அவனுக்கு உலகம் துனியமாய், பாழ்வெளியாய், அர்த்தமற்றதாய் இருந்தது."
மனிதன் நவீன நாகரிகத்தில் யந்திரமாகிவிடுகிறான் என்பதை விஷயமாக்கி,இரண்டு கதைகளை ஆசிரியர் தந்திருக்கிறார்:
ஒருவர் ஹோட்டலுக்குள் போகிறார். அங்கே ஒருவன் பம்பரம் போல ஆடுகிறதைக் காண்கிறார். ஜனங்கள் அலைகள் போல வருவதும் போவதுமாக இருக்கிறார்கள். அவ்வளவு ஜன அலைகளுக்கும் அவன் ஈடு கொடுக்கிறான். நவநாகரிகம் அவனை ஒரு யந்திரமாக்கி வைத்திருக்கிறது. ஆனால் அவனுடைய மனித உணர்ச்சி முற்றிலும் போய்விடவில்லை என்பதற்கு ஓர் அறிகுறி தெரிகிறது. நாற்காலியிலிருந்து எழுந்திருந்தவரின் கைக்குட்டை கீழே விழுந்துவிட்டது.
புதுமைப்பித்தன் கதைகள்
787
