கஞ்சி வார்க்கத்தான். என்னமோ கற்பு, கற்பு என்று கதைக்கிறீர்களே, இதுதானய்யா பொன்னகரம்!
இந்தக் கதையில் வருகிற அம்மாளுவை நினைக்கிறபொழுது விக்டர் ஹியுகோ (Victor Hugo) சிருஷ்டித்த பாண்டைன் (Fantine) என்ற பெண்ணின் ஞாபகம் வருகிறது.
'காலனும் கிழவியும்' என்ற கதை பயங்கரமான ஒரு ஹாஸ்ய ரஸம் தோய்ந்தது. கிழவிக்குத்தான் வெற்றி. அவள் வெற்றிச் சிரிப்பு நம் செவியில்கூட விழுகிறது. யமனிடம் கிழவி கர்ச்சிக்கிறாள்:
'ஞானக் குகை' என்ற கதையில் ஓர் ஊமைக்கு ஞானம் வந்த வரலாறு கூறப்படுகிறது. திடீரென ஆயிரம் தீ நாக்குகளாக எழுந்த அகண்ட ஞானத் தீச்சுடரைப் பையன் தேகம் தாங்கவில்லை. கருகிச் சாம்பலாகிவிடுகிறான் என்று நாம் ஊகிக்கிறோம். ஆனால் அப்பையனுடைய ஊரார்களுக்கு இச்செய்தி ஓர் ஆச்சரியம், ஒரு புதிர். ஞானம் உதயமாகும் ஸ்தலம் ஒரு மலையென்று சிருஷ்டித்தது மிகவும் பொருத்தமே. எங்கே அமைதியும் அன்பும் கொஞ்சுகின்றனவோ அங்கே தான் ஞானமுண்டாகிறது மனிதனுக்கு.
'சிற்பியின் நரக'த்தில் கலையின் தத்துவம் விளங்குகிறது. இலக்கியமும் சிற்பமும் இரு வேறு கலைகளாயினும் இலக்கிய ஆசிரியரும் சிற்பியும் ஒன்றுபோலவே விளங்குகிறார்கள். இருவரும் தத்தம் அநுபவத்தை வெளியிடுகிறார்கள். இலக்கிய ஆசிரியர் கவிதை, கதை முதலியவற்றின் மூலமாயும், சிற்பி சித்திரம் அல்லது சிலை மூலமாயும் தாம் பெற்ற அநுபவத்தை உலகிற்கு வழங்குகிறார்கள். ஆசிரியர் பாஷையைக் கருவியாகவும், சிற்பி துணி, கல் அல்லது உலோகத்தைக் கருவியாகவும் உபயோகப்படுத்தினாலும் அவர்களுக்குள் ஒருமைப்பாடு இருக்கிறது. இக்காரணத்தாலேயே கவிதை 'பேகஞ் சிலை' என்றும், சிலை 'மோனக் கவிதை' என்றும் சொல்லப்படுகின்றன. ஆசிரியர், சிற்பி இருவருடைய படைப்புக்களும் அவர்கள் பெற்ற அநுபலங்களை நமக்கு அப்படியே கொடுக்கின்றன. நாமும் அதே அனுபவங்களை அவர்களுடைய உணர்ச்சியிலேயே தோய்ந்து அநுபவிக்க வேண்டும் என்பதுதானே அந்தச் சிருஷ்டியின் ரகசியம். இதைவிட்டு, ஓர் உயிர்ச் சித்திரக் கதையையோ அல்லது அற்புதச் சிற்பத்தையோ சைத்திரிகனின் மனத்திற்கு வேறுபட ஜனங்கள் பிரயோகித்தால் அதைவிட அவனுக்கு வேறு நரகம் வேண்டாம். கலையைப் படைத்தவனின் நோக்கத்திலிருந்து மாறுபட்டு அதை இழிவான நிலையில் உபயோகித்தாலும், மேல் நிலையில் உபயோகித்தாலும் அவனுக்கு ஒன்றுதான். கலையின் லட்சியம் மோட்சங்கூட இல்லை.
சிற்பியின் கனவில் தோன்றும் சாயைகள் இங்கு நோக்கத்தக்கன:
புதுமைப்பித்தன் கதைகள்
789
