2574 கம்பன் கலை நிலை
போய்க் கையோடு கொண்டு வரும்படி வாலி ஈண்டு இவ்வாறு கூறியிருக்கிருன்.
தனது காலம் முடிக்க தன; இனியே ல் இக் கப் பாலனே வைத்துப் ரிபாலிக்க வேண்டியவன் கம்பியே ஆதலால் உன் மகன் என்று உரி.ை தோன உரைக்கான் . கன்னுடைய குடும் பத் தலைமை முழுவகையும் அவனிடம் ஒப்புக் கொடுத்துள்ள மையை இவ்வுரை எட்ட மாக உணர்க்கி கி ைம.த.
பேசுவதில் அதி நிபுணன் என்பதை இடங்கள் தோறும் தொடர்ந்து ஒர்க் து வருகிருேம். அபாயகிலேயில் அகப்பட்டு ஆவி அலமக் இருக்காலும் உள்ள க் துணிவும் உணர்வு கலனும் உமதி கிலையும் ஒளி விசி நிற்பது அரிய பெரிய அதிசயம யுள்ளது.”
சோகம் ததும்பிய முகத்தனுய்ச் சக்கிரீவன் போய் அழைக்க வுடனே அங்கே அங்கதன் வங்கான். இசக்கப் பெருக்கின் இடை யே கிடக்கின்ற தங்கையைக் கண்டான். உள்ளம் தடித்து உயிர் பதைத்து ஒடி வந்து மேல் விழுக் கான். அந்தப் பிள்ளையைத் தழு வியதும் வாலியின் கண்களிலிருந்து ர்ேத்தாரைகள் வெள்ளமாய்ப் பொங்கி வழிந்தன.
அரிய தக்கையும் உரிய மைக்கனும் பரிவு மீதுளர்ந்து மறுெ உருகிய நிலை அதி பரித பங்களாய்ப் பெருகி கின்றன. அக்கச் சோகக் காட்சிகளை அயலே வருகின்ற கவிப் படங்கள் மிகவும் தெளிவாகக் காட்டியுள்ளன.
சுடருடை மதியம் என்னத் தோன்றின ன தோன்றி யானை அம இடருடை உள்ளத் தோரை எண்ணினும் உணர்க் கி லாகான் மடருடை நறுமென சேக்கை மலே அன்றி உதிர வாரிக் கடலிடைக் கிடந்த காதல் தாதையைக் கண்ணில் கண்டான் (1)
கண்டனன் கலுழி ருேம் குருதியும் காலே மாலேக் குண்டலம் அலமபு கின்ற குவவுத் தோட் குரிசில் திங்கள் மண்டலம் உலகில் வந்து கிடங்கதம் மதியின் மீதா விண்டலம் தன்னில் கின்று ஒர் மீன் விழுங் தென்ன வீம் தான். எங்தையே! எதையே! இவ் எழுதிரை வளாகத்து யார்க்கும் சிங்தையால் செய்கையால ஒர் தீவினை செபத் லா தாய் நொதனே அதுதான கிற்க கி ைமுகம நோக கிக் கூம்,ப வந்ததே அனருே அஞ்சாது ஆர்.அதன் வலியைக் தீாப்பார். (3)
