7. இ ரா மன். 2805
தாழ்ந்த மாதவக் த லோக சாக க்கன் உறையும் சாசல் வீழ்க்கனென் சிறைகள் இய வெவ்வுயிர்த்த உளமும் மெய்யும் போழ்ங் கன துன்பம் ஊன்ற உயிர்ப்பொ ைபோற் கில்லாது ஆழ்க் தனென் ஆர்க்க என்னே அரு க்தவன் கிர்த்து தே கி ..[5] கற்றிலர் போல உள்ளக் களிப்பினல் அமார் காப்பூகி உற்றிடக் கரு கி மிப்போய் ஆகடத்து உன த. மேனி முற்ற ழல் முருங்க மண்ணே முயங்கினை இனி என் சின் ஞள் மற்றுவின் உயிரை ஒம்பாது இக ழ்வது மாலைக் கன்கு ல். [6] களித்தவர் கெடுதல் கிண்ணம் சன கியைக் கபடன் வெளவி ஒளித்த வாய் துருவி யுற்ற வானார் இராம காமம் விளிக்கிடச் சிறைவக் கோங்கும் வெவ்வுயிர்த் தயால் என்று அன்று அளித்தனன் அகளுல் ஆவி ஆற்றினேன் ஆற்றல் மொய்ம்பீர்! [7]
(சம்பாதிப் படலம், 53 59]
சம்பாதியின் சீவிய சரி கம் அவன் வாக்கு மூலமாய் இவ் வா. வெளி வந்துள்ளது, சூ சி= --9 ப. பெ. அருணனுக்கு அசமடையிடம் பிறந்தவர். பறவை உருவும் கெய்வ அறிவும் உடையவர். முன்னவன் பெயர் சம் ாகி. பின்னவன் பெயர் சடாயு, தமையனும் கம்பியும் உழுவலன்புடைய ாய் மருவியிருக் தனர். பருவம் அடைக் க பொழுது ஒரு காள் இரு வரும் உல்லா சமாய் மேக மண்டலத்தையும் கடக்க ஆகாயக்கில் அதி வேக மாய்ப் பறந்து போயினர். சூரிய விதியை அடைக்க தொடர்ச்சி போனமையால் அக்க ஆகவன் வெப்பம் காங்க முடி பாமல் சடாயு தவித்து மடிசினன். அவனே க் கன த சிறகின் ம்ே வரும் படி அனைத்து மேலும விரைந்த போயினன். போகவே கதி வன் செனங்களால் இறகுகள் இரண்டும் கரிக் த ய்ேக்கன. அதன் பின் பறத்து செல்ல முடியாமல் கீழே காழ்க் த வக்த ஒரு மலைச் சாா வில் விழ்க் கான். அண்ணனுக்கு நேர்ந்த அவல கிலையை கினைக்து சடாயு கவலையடைந்து வருங் கின்ை. அவனே ஆற்றிக் கேற்றி ப் பறவையினங்கனின் கலைமைப் பதவியைத் தக்து கழுகின் வேன் கய்ை ஆணே செலுத்தி வரும்படி அனுப்பியருளினன். தமையன பணியைத் தலைமேல் ஏக்தி க் கப் பி பிரிந்து சென் ருன். சம்பாதி அங்கு ஒர் மலைச் சாாவில் அமர்க் கிருக்கான். தனக்கு நேர்ந்த தயா கிலையை எண்ணி யிசங்கும்போது ஒரு காள் ஆகாயத்தி விருத்து அசரீரியாய் ஒரு ஒலி எழுங் கது. சனகனுடைய அரு
