7. இ ரா ன 249 |
'இராவணன் கள்ளமாய் மதை வங்கு ன்னுடைய மகனவியைக் கவர்ந்து போ னன் எ ஸ்ளி இகழ்க் அ உள்ளம் கொதிக்கின்ருயே! நீ ஒளித்து கிண்ம வஞ்சமாய் என் கெஞ்சில் அம்பு எ ய்துள்ளாயே! இது என ன கியாயம்? எவ்வளவு அவ .அவ்வளவையும் எண்ணிட் டிசர்' என ஏசிய tŷ யிது أفا مع rم
அவன் இாக்கம் அற்ற கொடிய அ0 க்கன் என்று பொல் லாதவன்; கடிய காம மயக்கககால தீமை செ. கிருக்கிருன்.
சல்ல குலமரபில் வந்த வச; எல்லாருக்கும் கிேமுறைகளை உபதேசித்து வருகின்ற வன்; நீ இப்படி அகியாயமாய் அவகேடு செய்திருக்கிருய்! அவனைக் கொடியவன கன். இகழ்த்த கோப தாபம் கொள்கின்ருய்! உன்னுடைய நிலைமையை உன்னி உணா வில்லையே! இது என்ன கிலை? என இன் ன லுழந்து பேசியுள்ளான். முனிவு இலாதாய்! என்று இராமனே இங்கே இனிது இசைத் திருக்கிருன். எங்க கிலேமையை கோக கி இக் க வாக்கு வந்தது?
எக்கிய வில்லுடன் சாத்த மூர்கதியாய் எதியே கிற்னெற எழில் உருவம் அவன் கெஞ்சில கு படித்துள்ளது.
(ப்லபடியாய் இடித்துப் பேசி இழிவுபட ஏசி வரினும் யாதும் முனியாமல் மு.அவல் தவழ்ங்க முகக்கயை இக் கோமகன் ஆண்டு கின்ற கிலை முனிவிலாதாய் என்னு: மொழியால் ஈண்டு வெளி வாலாபது அமைதியும் கம்பீாமும் அதிசய புருடர்களிடம் கனி யுரிமைகளாய் யாண்டும் இனிது கிலவி கிறகின மன.
பிழைபாடுகளைப் பலவழிகனிலும் எடுததுக்காட்டி இடித்துப் பேசி வக்கவன் வி. மாபும் போர்முறையும் பிறழ்க் த வாாம கொண்டு கின்றதைப் பெரிதும் வெறுத்தான்.
இருவர் போாாடிக் கொண்டு கிற்கும் போது ஒருவனுக்கு உதவியாய் கின்று மற்றவனுக்கு இடா புரிவது கொடிய தீமை பாம் என்று குறித்தான். கொஞ்சம் கடுவு கிலைமையுடையவரும் "பாரில் வஞ்சம் புரியார், கெஞ்சம் துணித்து திேக்கேடு செய் தி.து பாது கருதியோ? தி இா வே கன்ன அடைந்துள்ளான். *குமமோ? பிறிது ஒன்ருமோ? தகுகிலது என்னும் பக்கம்.
சரும கிேகளையும் கரும சீர்மைகளையும் கனகு தெளிந்தவன் சேலால் இங்கனம் உரிமையோடு உளைந்து கூறினன்.
