7. இ ாா ம ன். 2937 எண்ணலா வினையேன் எனத் சன்னே இகழ்ச்த கொக் சக நிகழ்ந்த நிலைகளை கினேன்.து. அக்க உத்தம இளவல் கூறிய உறுதி மொழிகளைக் கேளாமல் அறிவு கெட்டுப் பேசி அவனே அயலே போக்கியது கொடிய பாவம் என்று குலை தடித்திருக்கிருள். பாம பரிசுத்தனைப் பழுது கூறிய அத் தீவினையே தன்னை அமுக கவிக்கும்படி செய்திருக்கிறது என வெய்துயிர்த்துள்ளாள். இனவலை வைத போக்காதிருக்கால் தனக்கு இக்க இழவுகள் கேர்த்திசா என்று உளவினை ஒர்க்க உள்ளம் இசங்கிள்ை. கண்ணிலும் உயிரினும் இனிய சமது புண்ணியத் சம்பியை ாைன் எண்னது பேசினேன் என்று அண்ணல் என்னே இகழ்க்க போயிருப்பாசோ? எனக் கண்ணிர் சொரிக்க கவன் மிருக்கிருள் தனது காயகனுடைய சகோத வாஞ்சையை கன்கு தெரிக்கவள் ஆதலால் இங்கனம் னைக் து புலம்பினுள். தம்பியர்பால் போன் பும் பெருமதிப்பும் உடையவர்; தான் பேசியுள்ள பிழையைக் கேட்டால் தன்னை ஏசி வெறுத்திருப்பார் என்று எண்ணியிருக் ஒருள். எண்ணுத எண்ணமெல்லாம் எண்ணி எண்ணிப் பெண் னிர்மையோடு கண்ணிர் பொழிக் து இப்போசி வருக்கியுள்ளாள். அருங்து மெல் அடகு யாரிட அருங்தும் என்று அழுங்கும்: விருந்து கண்டபோது என் உறுமோ என்று விம்மும்: கொண்ட கணவனுடைய நிலைகளே கினேன் த இக் குலமகள் இங்ாவனம் உளம் உருகி உரையாடியுள்ளாள். வாய் மொழிகள் மனத்தையும் மதியையும் வாழ்க்கை வாம்புகளையும் உலகம் அறிய உணர்த்தி விடுகின்றன. கணவனைப் பேணி அதிதிகளே உபசரித்து விருக்த புரிக் து எவ்வுயிர்ககும் இதமாய் இப் பதிவிாதை வாழ்க் து வக்துள்ள உண்மைகளை இங்கே ஒர்க் து கொள்கின்ருேப்
- தன் காயகனுக்கு இனிய உணவு ஊட்டி ஆதரிப்பார் யார்?
என்று வேதனையடைந்துள்ளாள். காளும் உடனிருக்க குறிப்ப விங் த கன்கு பேணி வக்க பதிவிாதை ஆதலால் இங்ாவனம் கி பின் தனிமையை கினேன்.து பனித பித்தாள். வனவாசம் வல்த்பின் முனிவர்கள் போல் வி. க ஒழுக்கங்களை மருவி யிருக்கமையால் காய் கனி கிழங்கு ைேச முதலிய எளிய 3.68
