இப்பக்கம் மெய்ப்பு பார்க்கப்படவில்லை
பூக்காடு
தேற்றுகின்ற பார்வதிக்கும் கண்ணிர் பொங்கும்
தேம்புகின்ற முல்&லத&ன அனைத்துத், துன்பம்
மாற்றுகின்ற தன்மொழிகள் புகல்வாள் வெள்ளே
மனத்தினிலே சிறுநேரம் அமைதி காணும்...
ஏற்றி விட்ட ஏணித2ண உதைத்துத் தள்ளும்
எத்தர்க்குத் தலைவனு ைமுத்தன் என்பான் -
தோற்றத்தில் துரயே சன்பே சல் காண்.பான் ; நல்ல
தோகைமயில் பார்வதிக்குத் தம்.சி யாவான் !
வருந்தியழைக் காவிடினும் வருவான் : அக்கா -
மனங்கோணும் வரை யங்கே தங்கிச் செல்வான் !
விருத்தினனுய்த் தி டிரென்று வந்தான் ஓர் நாள் !
விட்டுக்குள் ஒருவருமே இல்லே ! முல் அல
திருத்தாத உடையோடு கொல்லப் பக்கம்
திண்ணையிலே உறங்கிவிட்டாள் ; விழித்த போது
பகுத்தெனவே கவ்வுகின்ற விழிகள் கண்டு
பயத்தோடு தன்விட்டில் நுழைந்து கொண்டான் !
63
