128 விந்தன்
பண்புக்குறைவாகப் பேசுகிறாய்!’ என்றார் தம்முடைய நீசத்தனத்துக்கெல்லாம் கேடயமாக விளங்கிய ‘பண்பு”டன்.
‘எனக்குப் புரியலில்லை. எதை நீங்கள் பண்பு என்கிறீர்கள்?'என்றேன் நான்.
‘மலர்ந்தும் மலராத பருவமல்லவா? எல்லாமே புரிந்தும், புரியாமல்தான் இருக்கும், இப்போது’ என்றார் அவர், ‘புன்னகையுடன்- ஆம், அதை எப்படிப் புன்னகை என்பது?
‘எனது பருவம் கிடக்கட்டும்; எடுத்துக்கொண்ட விஷயத்துக்கு வாருங்கள், முதலில்!” என்றேன் நான்.
‘வருகிறேன், வருகிறேன். பொதுப்பணியாளர் தம் புறவாழ்வை கவனிப்பது மட்டுமே பண்பு: அவ. தம் அகவாழ்வைக் கவனிப்பது பண்பன்று. இதை நீ புரிந்துக் கொண்டிருந்தால், எடுத்ததெற்கெல்லாம் என்னை இடித்துரைக்க மாட்டாய் -இல்லையா?’ என்றார் அவர், கனிவுடன்.
‘எனக்குத் தெரிந்தவரை இந்த விஷயத்தில் இனிநான் புரிந்து கொள்வதற்கு ஒன்றுமில்லை என்றே நினைக்கிறேன். ஏனெனில் ஒருவன் எனக்குத் திருடாதே’ என்று உபதேசம் செய்ய முன்வந்தால், முதலில் அவன் திருடாமல் இருக்கிறானா என்று கவனிக்க எனக்கு உரிமையுண்டு; ஒருவன் எனக்குப் பொய் சொல்லாதே?” என்று உபதேசம் செய்ய முன்வந்தால், முதலில் அவன் பொய் சொல்லாமல் இருக்கிறானா என்று கவனிக்க எனக்கு உரிமையுண்டு. பண்புக்குறைவு என்ற பேரால் அந்த உரிமையைப் பறிக்க யாராவது முயன்றால் அதற்குநான் ஒருநாளும் இடம் கொடுக்கமாட்டேன் - வணக்கம் வரட்டுமா?’ என்று நான் வந்த வழியே திரும்பினேன்;
