சாகுந்தல நாடகம்
வாயில்காவலன்
- ஐயனே! என்
87
எண்ணமானது
இப்புதுமையினை ஆராய்ந்து பார்த்துங் குறியின்னதென்று வள் உருவமோ மிகவும்
பிடிபடவில்லை. ஆனாலும்
அழகாகத்தான் இருக்கின்றது.
அரசன் : அப்படித்தான் இருக்கட்டும்: பிறன் மனைவியை உற்று நோக்குதல் ஆகாது.
சகுந்தலை : (மார்பின்மேற் கையை வைத்துத் தனக்குள்) நெஞ்சமே! ஏன் இங்ஙனம் நடுங்குன்றாய்? என் தலைவனது காதல் மிகுதியை நினைவுகூர்ந்து பொறுமை யாயிரு.
ஓ
புரோகிதர் : (முன்னே போய்) ஐயனே! முறைப்படி ஏற்று வணங்கப்பட்ட துறவிகள் இதோ வந்திருக்கின்றனர். பிறன் மனை நோக்காத பேராண்மை அறனன்றோ ஆன்ற ஒழுக்கு.
இவர்கள் தங்கள் குருவினிடமிருந்து ஏதோ செய்தி காண்டு வந்திருக்கின்றார்கள். தாங்கள் அன்புகூர்ந்து அதனைக் கேட்டல் வேண்டும்.
அரசன் : அப்படியே கேட்க உன்னிப்பாயிருக்கின்றேன். துறவிகள் : (கையை உயரத்தூக்கி) ஓ அரசனே! உமக்கு வெற்றியுண்டாவதாக!
அரசன்: உங்கள் எல்லார்க்கும் வணக்கஞ் செய்கின்றேன். துறவிகள் : நீர் கோரிய பொருளைப் பெறுவீராக!
அரசன்
முனிவருடை ய
டையூறின்றி நடைபெறுகின்றனவா?
தவவொழுக்கங்கள்
துறவிகள் : நல்லோரைப் பாதுகாப்பதற்கு நீர் இருக்கும் போது, தவவொழுக்கங்களுக்கு இடையூறு எவ்வாறுண்டாகும்? ஞாயிறு சுடர்விரிந்து விளங்குகையில் இருள் எவ்வாறு தோன்றும்?
அரசன் : இப்போதுதான், ‘அரசன்' என்னும் என் பட்டப் பெயர் பொருளுடை மொழியாயிற்று. உலகினை நலப்படுத்து தற்கு மாட்சிமை தங்கிய காசியபர் நன்றாயிருக்கின்றனரா?
