சாகுந்தல நாடகம்
109
அவள்மேற் பலவேறு வகையில் வெளியிட்ட அவடன் கணவன் காதலை அவட்கு விரித்துரைப்பேன். (அவ்வாறே கொடியின் பக்கத்தே நிற்கின்றாள்.)
அரசன்
- நண்பா! சகுந்தலையைப் பற்றிய முன் நிகழ்ச்சிகளையெல்லாம் இப்போது நினைந்து கொண்டேன்; உனக்கும் அவற்றைச் சொன்னேனே! யான் அவளை விலக்கி விட்டபோதும் நீ என் பக்கத்திலில்லை; அல்லது அதற்கு முற்பட்டாயினும் நீ அவள் பெயரைச் சொன்னாயில்லை. என்னைப் போலவே நீயும் மறந்துவிட்டனையோ?
விதூஷகன் : நான் மறக்கவில்லை. ஆயினும், நீர் எல்லாஞ் சொல்லிய பின் முடிவிலே "இஃது உண்மையன்று, வெறும் பகடிப்பேச்சு" என்றீரே, நானோ களிமண் மூளையுள்ள வனாதலால், நீர் சொல்லியதை அப்படித்தான் என்று எடுத்துக் கொண்டேன். ஆனாலும், ஊழ் எல்லாம் வல்லது.
சானுமதி : உண்மையிலே அஃது அப்படித்தான்!
அரசன் : (நினைத்துப் பார்த்து) ஓ நண்பா! என்னைக் காப்பாற்று!
விதூஷகன் : ஐய, இஃதென்ன? இது நுமக்குத் தக்கதன்று; அறிவுடையோர் தாம் கவலைப்பட்டுத் துயருறுதற்கு ஒருபோதும் இடங் கொடுப்பதில்லை. பெரும்புயற் காற்றிலும் மலைகள் அசையாமல் இருக்க வில்லையா?
அரசன் : நீக்குண்ட துன்பத்தால் என் காதலி அடைந்த நிலையை யான் நினைவுகூரும் பொழுது என்னால் அத் துயரம் தாங்க முடியவில்லை.
கொடியேனால் நீக்குண்டு கூடுமுற வினரோடும்
படர்வதற்கென் காதலிதான் பரிவுறுங்காற் பெருந்தந்தைக்
கடியாராஞ் சீடரவர் போற்பெரியர் ஆர்த்திந்த
இடமேநில் லெனவொழுகும் நீர்விழியாள் ஏங்கினளே.
