108
மறைமலையம் -6
துறவிமகள் மேல்வைத்த தொல்காதல் மறைத்த மறதியெனும் இருள்நெஞ்சை மற்றகன்ற பின்னே உறவருந்து மெனைக்குறியிட் டுலைப்பதற்கு மதனன் நிறமாவின் முகையைவில்லில் நிறுத்துகின்றான் என்னே!
வி : தூஷகன் சிறிது பொறும்; இந்தத்தடியால் மதனனுடைய அம்பை அடித்து அழிக்கின்றேன். (தடியைத் தூக்கி மாம்பூவை அடிக்கப் போகின்றான்.)
அரசன் : (புன்சிரிப்பொடு) அஃதிருக்கட்டும், பார்ப்பானது வலிமை தெரிந்ததுதான். தோழனே! எந்த இடத்திலிருந்துகொண்டு என் காதலியைச் சிறிது ஒத்திருக்கும் பூங்கொடிகளைப் பார்த்து இன்புறலாம்?
விதூஷகன் : மல்லிகைப் பந்தரின்கீழ்ப் பொழுது போக்குவீர் என்றும், நும்மால் நுமது கையினாலேயே ஓவியப்பலகையில் எழுதப்பட்ட பெருமாட்டி சகுந்தலையின் ஓவியத்தை அவள் அங்கே கொண்டுவர வேண்டுமென்றும் நீர் முன்னமே தான் சதுரிகை என்னும் நும் ஏவற்காரிக்குச் சொல்லியிருக்கின்றீரே.
அரசன் : நெஞ்சத்தை உவப்பிக்கிறதற்கு அது நேர்த்தி யான இடந்தான். அதற்குப் போகும் வழியைக் காட்டு.
விதூஷகன் : வேந்தே! இவ்வழியே இவ்வழியே வருக. இருவரும் நடந்து போகின்றார்கள்; சானுமதியும் பின் போகின்றாள்.)
விதூஷகன் : இதோ! சலவைக்கல் லிருக்கை உடையதாய், மலர்களால் ஒப்பனைசெய்யப்பட்டு அழகாய்த் தோன்றும் இந்த மல்லிகைப் பந்தர் நம்மை உண்மையிலேயே மகிழ்ந்து வரவேற்பது போலத் தோன்றுகின்றது! இனி நீர் இதனுள்ளே புகுந்து அமரலாம்.
(இருவரும் புகுந்து இருக்கின்றனர்.)
சானுமதி : இந்தக் கொடியின் பக்கத்தே நின்று கொண்டு என் தோழியின் ஓவிய உருவத்தைக் காண்பேன். அதன்பின்,
