மனைவி “ம்” என்ற முனகலிலேயே ஆமோதிப்பதைத் 'தெரிவித்து விட்டு, சோம்பல் முறித்தாள் செல்லம். ராமசாமி குழாயடிக்குச் சென்று கைகால் கழுவி விட்டு வீட்டுக்குள் வந்தான். உடை களைந்து மாற்றிக் கொண்டான். பிறகு செல்வத்திடம் திரும்பி, * *அதற் குள்ளாகவா தூக்கம்? என்றான். அப்போது தான் தூக்கக் கலக்கம் கலைந்த செல்லம் நாணத்தோடு உள் ளுர நகைத்துக் கொண்டாள்.
- நீ சாப்பிட்டாச்சா?'*
- ' சரி. எனக்குப் பசி தலையெச் சுத்தது. போய்ச்
சோத்தை வய்யி என்றான் ராமசாமி. செல்லம் ஒரு கணம் திகைத்தாள். அவள் தூக்கம் அந்தத் திகைப்பில் பறந்து போய்விட்டது. சாதமா? தண்ணீர் விட்டுட்டேனே!** என்று பார்த பித்தாள். ராமசாமிக்கு நல்ல பசி; மேலும் நடந்து வந்த களைப்பு. இத்தனைக்கும் மேல் முன்கோபம் அவ இதுக்குப் பிறவிக் குணம்.
- * தண்ணி ஊஜா ந்திட்டியா? அதுக்குள்ளே ஏன் உத்தினே?
கொஞ்சம் பொறுத்திருந்தா என்ன... வார்த்தை அதனாவில் வலிமை மிக்கதெ கன்று சொல்ல முடியாது, சொல்லுகின்ற பாவனையில் தான் வலிமை இருக்கிறது. ராமசாமியின் வார்த் ைநகரில் கோபம் புதைந்து போயிருந்தது. செல்லத்தையும் கண்டிக்க வேண்டும்; என்றாலும் அவள் சின்னஞ் சிறுசு: புதுசு. அவனுக்கும் நல்ல பசி; அவன் ஆத்திரத்துக்கும் ஒரு நிவர்த்தி வேண்டும். எனவே வார்த்தைகளின் பாவனை ரசக் கலவையை அவனால்கூட, ஊகிக்க முடியவில்லை.
