ரோமாபுரிப் பாண்டியன்
147
இப்படிப்பட்ட ஒரு கருத்து தாமரையை அவன்மீது அனுதாபம் காட்டச் செய்தது. சோழனுக்கும் இருங்கோவேளுக்கும் பகை மூளாமல் இருந்தபோது, பாண்டியனும் இருங்கோவேளும் கூட நண்பர்களாகத் தான் இருந்தார்கள்.
அந்த நேரத்தில் தன் படத்தை இருங்கோவேள் பாண்டிய மன்னனிடம் அனுப்பியிருக்கக்கூடும்; அந்தப் படத்தைக் கண்ட செழியன் தன் மீது காதல் கொண்டிருக்கக்கூடும். இவன் பேச்சினைக் காணும்போது அந்தக் காதல் தூய்மையான காதலாகவே தோன்றுகிறது. அதே சமயம் பயமும் ஏற்படுகிறது. செழியன் காதல் கதை பேசி இவளை ஏமாற்றிவிட்டுத் தப்பியோடி விடலாம் என்றும் திட்டமிட்டிருக்கலாம் அல்லவா?
அவன் முகத்தை முறித்துப் பேசிவிடக்கூடாது என்ற முடிவுடன், "நான் யாரென்று தெரிந்தால் தங்கள் எண்ணத்தை மாற்றிக் கொள்வீர்கள்" என்றாள்.
அதற்குச் செழியன் பதில் பேசவில்லை. அவள் என்ன சொல்லப் போகிறாள் என்று ஆவலோடு எதிர்பார்த்தான்.
"நான் இருங்கோவேள் மன்னரின் தங்கை" என்று அவள் பெருமிதத்தோடு கூறிய வார்த்தைகளைக் கேட்டுச் செழியன் திணறிப் போனான்.
"எரிமலைமீது சூரியகாந்திப் பூ எப்படி மலரும்?" என தன்னைத் தானே கேட்டுக் கொண்டான்.
"யாராய் இருந்தால் என்ன? காதல், பகையை நோக்குவதில்லை!" என்று அவன் பதில் கூறியிருந்தால்
அவன் தன்னை ஏமாற்றுவதற்கே இந்தத் திட்டம் வகுத்து காதல் நாடகம் ஆடுகிறான் என்று தீர்மானித்திருப்பாள் தாமரை.
எதிரியின் தங்கை எனக்கேட்டு அவன் தவிப்பதைக் கண்டதும் அவள் உண்மையிலேயே தன்னை நேசித்திருக்கிறான் என்று புரிந்து கொண்டாள்.
"நான் சொன்னது காதில் விழவில்லையா? இருங்கோவேள் மன்னரின் தங்கைதான் இந்த தாமரை?" என்றாள் அழுத்தந்திருத்தமாக மீண்டும்.
"நீ ஏன் இந்தக் குடும்பத்தில் வந்து பிறந்தாய்!" என்று வேதனை பீறிட்டெழக் கத்திவிட்டான் செழியன்.
