60
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
செழியன் குறுக்கிட்டுவிட்டான். அவன் ஆத்திரம் செழியன்மீது திரும்பிற்று. அதன் விளைவாகச் செழியனைச் சூழ்ச்சியால் கொண்டுவந்து விட்டார்கள் இருங்கோவேளின் வீரர்கள்.
மாளிகை வீட்டுக்குள்ளே செழியனை இழுத்துக் கொண்டு அந்த வீரர்கள் புகுந்தார்கள். மரத்தால் ஆன சிம்மாசனமும் அதைச் சுற்றி அறிவுரையாளர்கள் அமர்வதற்கேற்ற வசதியுடைய ஆசனங்களும் நிரம்பி, அந்த மாளிகைக்கூடம் விசித்திரமாகக் காட்சியளித்தது. செழியனை இழுத்துக்கொண்டு வந்த நேரத்தில் அந்தக் கூடத்தில் யாருமே இல்லை. ஆசனங்கள் மட்டுமே இருந்தன. அனைவரும் உள்ளே நுழைந்ததும் தெருக்கதவுகள் மூடப்பட்டன. கூடத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு மணியை தீவட்டிக்காரன் மெதுவாக அடித்தான். கூடத்து மூலையிலே ஒரு சிறிய கதவு 'கிரீச்' என்ற ஒலியுடன் திறந்தது. அந்த வழியாக ஒருவர் தள்ளாடித் தள்ளாடி நடந்து வந்து. தீவட்டி வெளிச்சத்திலே முகந்தூக்கிப் பார்த்தார். வயதேறியவர் என்றாலும் அவர் முகத்தில் முதுமையின் இருள் இல்லை; கொடிய இருள் படர்ந்திருந்தது.
"யாரது?" என்று வாயைப் பிளந்தார். அய்யோ பயங்கரம்! செவியைத் துளைக்கும் குரல்! சிறு குழந்தைகளைப் பயமுறுத்தும் 'பூச்சாண்டி'யைப் போலக் காணப்பட்ட அந்தக் கிழவரின் கிணற்றுக் கண்களுக்குத்தான் எவ்வளவு கூர்மையான பார்வை.
"அமைச்சர் அவர்களே! வணங்குகிறேன். இதோ, செழியனைக் கொண்டுவந்து விட்டார்கள்!" என்று அந்தக் கிழவரைப் பார்த்துத் தீவட்டிக்காரன் மரியாதையாகக் கூறினான்.
"ஓகோ! அமைச்சரும் இருக்கிறார் போலும்!" என்று செழியன் தீர்மானித்துக் கொண்டான்.
கிழ அமைச்சர் செழியனிடம் நெருங்கிவந்து, அவன் முகத்தை ஏற இறங்கப் பார்த்தார். விகாரமாகச் சிரித்தார். "வில்லவனைக் கொன்ற வீரன் நீதானோ?" என்று பதைபதைப்புடன் கேட்டார். செழியன் மௌனமாக நின்றான்.
"சோழனுக்காகப் பரிந்துகொண்டு எங்கள் வேளிர்குடியின் தளபதியைக் கொன்றுபோட்ட உனக்கு எத்தனை வகையான சித்திரவதைகள் நடக்கப்போகின்றன பார்!" என்று மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டு கத்தினார். அந்தக் கூச்சலில் உறுதியிருந்தது. வார்த்தைகள் அழுத்தந் திருத்தமாக வெளிப்பட்டன. விழிகளைத் திறக்க முடியாத நிலையில் செழியன் பேசினான்.
