68
கலைஞர் மு. கருணாநிதி
நாட்டுக்கு ஏற்பட்டுள்ள ஆபத்தை இவள் போய்த் தடுத்து நிறுத்துவதா? எல்லாம் ஒரே புதிராக இருந்தது புலவருக்கு.
பாவம், புலவரைத் தவிக்க விட்டுவிட்டு முத்துநகை நேரே கரிகாற் சோழனுடைய அரண்மனை வாயிலில் போய் நின்றாள். என்றுமில்லாத அதிசயமாக, ஒரு பெண் தன்னந்தனியாக விடியற்காலையில் வந்து நிற்பது கண்ட காவலர்கள் வியப்புற்றனர்.
"யாரம்மா? என்ன வேண்டும்?" எனக் கேட்டவாறு அவளைச் சூழ்ந்து கொண்டனர்.
"நான் அவசரமாக அரசரைப் பார்க்கவேண்டும்!" என்று நடுங்கிய வாறு முத்துநகை கூறினாள். உடனே இரு வீரர்கள் உள்ளே சென்று வெகுநேரம் கழித்து வெளியே வந்தனர். என்ன பதில் சொல்லப் போகிறார்களோ என்று ஏக்கத்துடன் எதிர்பார்த்த முத்துநகை மகிழும்வண்ணம் பதில் கிடைத்தது. அவளை அழைத்துவருமாறு சோழன் உத்திரவு தந்துவிட்டான்.
வீரர்களுடன் முத்துநகை கரிகாலனின் இருப்பிடத்தை நோக்கி நடந்தாள். அவள் நடந்து செல்லும் வழியெல்லாம் தாயகத்துக் கலைச்செல்வம் உயிர்பெற்றுச் சிலையாய் - ஓவியங்களாய் விளங்கிய காட்சி கண்டு பெருமூச்செறிந்தாள். தங்க மெருகேற்றிய தூண்களும், அவைகளில் பொருத்தப்பட்ட தந்தத்தால் ஆன விளக்குகளும், "அடடா! தமிழகத்து வளமே வளம்" என அவளைக் கூறிடச் செய்தன. மன்னர் போரிட்டுக் கொன்ற புலி, சிங்கம், சிறுத்தைகளின் தோல்கள் ஒரு புறத்திலே மாட்டப்பட்டிருந்தன. நசுங்கிப்போன ஒரு மணிக்கிரீடம் சுவரில் மாட்டப்பட்டிருந்தது. அதன் கீழே "தோல்வியுற்ற பன்றி நாட்டரசரின் மணிமுடி" - என்ற எழுத்துக்கள் செதுக்கப்பட்டிருந்தன. ஒரு நீண்ட சுவரில் கரிகாலனின் இலங்கைப் படையெடுப்பை விளக்கும் ஓவியம் தீட்டப்பட்டு அது காண்பவர் உள்ளத்தில் புதிய எழுச்சியை உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தது. அதனையடுத்து ஒரு பெருந்தூணில் மிகவும் கனமான வாள் ஒன்று மாட்டப்பட்டிருந்தது. அந்த வாளின் முனை ஒடிந்திருந்தது. அதன் கீழே. "இந்த வாள் இருங்கோவேள் மன்னர் ஓடும்போது போர்க்களத்தில் விட்டுச் சென்றது" எனத் தீட்டப்பட்டிருந்தது.
அவைகளையெல்லாம் காணக் காண முத்துநகைக்கு மேலும் ஆத்திரம் மூண்டது. "இவ்வளவு சிறப்புக்குரியவன், சிம்மமெனப் புகழப்படுபவன், தன் நாட்டு மன்னவனைக் கவிழ்ப்பதற்குச் சதியா?" எனக்கேட்டுக் குமுறுவது போல் அவள் மென்மையான இதழ்கள் பெருத்துத் துடித்தன.
