வாய்மொழியும் வாசகமும் 9筠 என்று விளக்குவர். இப்படிப்பல பாசுரங்கள். நம்போலியர் மனத்தால் இதனைப் புரிந்து கொள்ள இயலவில்லை. ஆனால், தானும் யானும் எல்லாம் தன்னுள்ளே கலந்தொழிந்தோம் தேனும் பாலும் நெய்யும் கன்னலும் அமுதும் ஒத்தே (2.1:3) என்று கூறும்போது சிறிது விளங்குவதாகத் தோன்று: கின்றது. இன்னும், தனியன் பிறப்பிலிதன்னை தடங்கடல் சேர்ந்த பிரானை கணியை கரும்பின் இன் சாற்றை கட்டியை தேனை அமுதை முனிவுஇன்றி ஏத்திக் குனிப்பார் முழுதுஉணர் நீர்மையி னாரே (3.5:8) என்று கூறும்போது சற்றுத் தெளிவாகின்றது. மேலும் மூவுலகுக்கு உரிய இறைவனை, கட்டியைத் தேனை அமுதைகன் பாலைக் கனியைக் கரும்புதன்னை மட்டவிழ் தண்ணங் துழாய்மூடி யானை வணங்கி அவன்திறத்துப் பட்ட பின் னை (3-10:3) என்றும், தேனும் பாலும் கன்னலும் அமுதும் ஆகித் தித்தித்துஎன் ஊனில் உயிரில் உணவில் 、ベ கி. ற ஒன்றை உணர்ந்தேனே (8.8:4) என்றும்,
