iöö அன்பு அலறுகிறது பிரமுகர்களும் எழுந்து ஒட்டிக் கொண்ட மண்ணைத் தட்டிவிட்டுக்கொண்டு ஒருவரையெ ாருவர் கெருங்கினர். உன்னைப் பார்க்கவேண்டிய இடத்தில் பார்த்துக் கொள்கிறேன்!” என்ருன் ரீமான் லங்கேஸ்வரன். கரன், இங்கே பார்க்கமுடியாதோ' என்ருர் என் அத்தான். இப்படியாக ஒருவரையொருவர் வாயால் தாக்கிக் கொண்டு கின்ருர்களே தவிர, கையாலோ, காலாலோ தாக்கிக்கொண்டு வழக்கம்போல் ஒடுவதாகக்காணுேம். -என்ன செய்வேன். எவ்வளவு நேரம்த்ான் இந்த விபரிதத்தை விளையாட்டாகக் கருதி வேடிக்கைப் பார்ப்பேன்? - அலுத்துப்போன நான் ஐயோ, போடுகிற சண்டையை வெளியேபோயாவது போடக் கூடாதா?’ என்றேன், பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டே கமன்னிக்க வேண்டும், லலிதா இதோ இப் பொழுதே இவனை நான் வெளியே அனுப9 விட்டு வருகிறேன்!” என்று சட்டையின் கைகள்ை மடக்கி விட்டுக்கொண்டே, ரீமான் லங்கேஸ்வரனை விறைத்து நோக்கினர் அத்தான். முைதலில் தோன் வெளியேறவேண்டும்!" என்றர். அவர். இல்லை தோன்!” இைல்லவே யில்லை; தோன்!” கான் அவளுடைய அத்தான்; வெளியேற முடியாது' அைவள் அதை ஒப்புக் க்ொள்கிருளா?”
