அம்மானைப் பாட்டு 85
என்று சொல்வார்கள். ஆண்டவனுடைய அருள்பெருமல் குழந்தையைப் போல அறியாமையை உடையவர்கள், தாம் பொய்ம்மையோடு இருப்பதை அறியாமல் இறை வனைப் பொய் என்று சொல்லுகிருர்கள். சொல்லத் தைரியம் இல்லாதவர்கள், மனசுக்குள் உண்டோ இல் இலயோ என்ற ஐயத்தோடு இருக்கிருர்கள், !
கடவுளே மெய்யனென்று உணர்கிறவர்கள், அல்லாத வர்கள் என்று உலகில் உள்ளவர்களே இரண்டு வகுப் பாகப் பிரிக்கலாம். அவனிடம் அன்புள்ளவர்கள் மெய்ய னென்று உணர்கிருர்கள். அன்பர் அல்லாதார் மெய்யன் அல்லன் என்று எண்ணுகிருர்கள் அவர்களுக்கு அவன் அல்லாதான். - -
இப்படி இரு கூறுபட்ட உலகத்தில் மூன்ருவது சாட்சி ஒன்று இல்லேயா? இருக்கிறது. அதுதான் வேதம். பகையையும் சட்பையும் மனத்திலே கொண்டு எடைபோடு, வது மனிதனுக்கு இயல்பு. "ஆண்டவன் எனக்கு அருள் செய்கிருன்; அவன் எனக்கு மெய்யனக இருக்கிருன்” என்று அன்பர்கள் சொன்னல் அதை மற்றவர்கள் கம்பா மல் இருக்கலாம். இரண்டு வகையாருக்கும் பொதுவாக என்றைக்கும். மெய்யான சாட்சியாக இருப்பது வேதம். அது தனக்குரிய பொருள் இறைவன் என்று சொல்கிறது:
அவன் சத்தியப் பொருள் என்று அறிவுறுத்துகிறது. . . .
இதல்ை இறைவனுக்கு வேதியன் என்ற திருநாமம் அமைக் திருக்கிறது. - - - -
எங்கும் செறிந்தான அன்பர்க்கு மெய்யானே அல்லாதார்க்கு அல்லாத வேதியனே.
அன்பர்களுக்கு மாத்திரம் மெய்யனாக இருந்தால் மற்றவர்கள் அவனே எப்படி அறிவது? அவனே அறிந்து கொள்ளாமலே வாழ்வை விணே கழிக்கும்படி விட்டு
