இப்பக்கம் மெய்ப்பு பார்க்கப்பட்டுள்ளது
சகுந்தலா
17
லுக்கு அது எடுப்பாகத்தானிருந்தது. அவள் பார்வையும், விதவிதப் பார்வைகளை மிதக்க விடும் அழகிய விழிகளும், முகமும், நடையும் வசீகர சக்தி நிறைந்துதான் திகழ்ந்தன.
'அவற்றுக்காக வெல்லாம் அவளைப் பாராட்டலாம். ஆனால் அவள் என்னைக் கண்டு பயங்து ஓடிப்போனது தான் எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. கதவை அடைத்துக் கொண்டு வீட் டினுள் முடங்கிக் கிடப்பதும் பிடிக்கவில்லை தான். இவள் ஏன் இப்படி வசிக்கவேண்டும்?' என்று கேட்டான் ரகுராமன். உரிய பதிலை யார் அவனுக்குச் சொல்லப் போகிறார்கள்!
'இத்தனை நாட்களுக்குப் பிறகாவது ஒரு விஷயம் தெளிவாயிற்றே! அந்த வீட்டிலே மூன்று பெண்கள் இருக்கிறார்கள். அவள், அவள் பெயர் சகுந்தலாவாமே! அந்த வேலைக்காரப் பெண். உள்ளேயிருந்து கத்தினாளே ஒருத்தி—அவள் எல்லோருக்கும் பெரியவள் போலும்!' என்ற திருப்தி பிறந்தது அவனுக்கு. எனினும் அவர்களைப் பற்றி இன்னும் எவ்வளவோ அறிந்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறதே எனும் ஏக்கமும் வளர்ந்தது.
சாயங்காலம், ரகுராமன் மறுபடியும் தோட்டத்திற்குப் போய் கவனித்தான். அடுத்த விட்டின் பக்கத்தில் அந்தச் செடிகள் தரையிலேயே கிடந்தன, பசியால் மெலிந்து தளர்ந்து சாகக் கிடக்கும் சின்னஞ்சிறு ஜீவன்களைப் போல, அவன் பார்வை கதவின் பக்கம் பாய்ந்தது. எப்பொழுதும் போல் அடைத்த கதவு தான் காட்சி தந்தது.
அவன் நினைத்தான்—இப்பவே செத்தது போலாகிவிட்டன அந்தச் செடிகள். இனிமேல் அவள் எப்ப வந்து நடுவாளோ! நட்டாலும் பயனில்லாமல் போகலாம். இளஞ் செடிகளை வீணாகச் சாக விடுவானேன்? நானே நட்டு விட்டா லென்ன?'
அவனுக்கு எவ்வித ஆட்சேபனையு மில்லை. ஆகையினால் சிரத்தை எடுத்து பாக்கிச் செடிகளையும் நட்டு, கிணற்றிலிருந்து தண்ணீர் இறைத்து ஊற்றினான் அந்தப் பரோபகாரி. அக் காரியத்தை முடித்துக் கையலம்பிவிட்டு, கைக்ளைத் துண்டிலே துடைத்தபடி நின்ற ரகுராமனின் கண்கள் அடுத்த வீட்டுக் கதவுப் பக்கம் புரண்டு, அதை அடுத்த ஜன்னலின் புறமாக ஓடின.
அந்த ஜன்னலின் கீழிரண்டு கதவுகள் மூடப் பெற்றிருந்தன. திறந்து கிடந்த மேல் பகுதியின் ஒரு ஒாத்திலே
