தோடு35
தோடு 認5
போற வரைக்கும், வாழ்வு என்பது தனி அதில் வாக்கு லேசுப்பட்டதல்ல. நாக்கு, அம்பாளின் பீடம். நாக்கு துணியில் அவள் ஆக்ஞாசக்கரத்தில் புவனமே சுத்தறது’
‘பூம் கோவிலில் நகார் முழங்கிற்று. அவனுக்கு உடல் ஜில் விட்டது. நேரங்கள், அவருடைய சொல்பட்டு வேளை கனாக மாறிக்கொண்டிருந்தன. இதுவே அவனுக்குப் புது அனுபவம்:
எதிர் மேடையில் உட்கார்ந்துகொண்டான்.
"நீங்கள் ஒன்றும் தவறு சொல்லவில்லை. எனக்கு அப்பா இல்லை’ என்றான்.
அவருக்குக் கேட்டதோ இல்லையோ? சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தார்.
"'எனக்கு அப்பா இருக்காரோ இல்லையோ? எனக்குப் பத்து வயசிருக்கும், ஊமைக் கனவாயிருக்கு. அப்பாஅம்மா சண்டை. வீட்டை விட்டுப் போய்விட்டார்."
கிழவர், சிலையடித்த மாதிரியிருந்தார். ஏதேனும் ஜபத்தில் ஆழ்ந்துவிட்டாரோ? அவர் கண் க ள் Յք Գ. விருந்தன.
ஆமாம், இதையெல்லாம் இவரிடம் ஏன் சொல் ஒது. கொண்டிருக்கிறேன்? சொல்லி என்ன ஆகணும்? சொன்னாது என்ன? சொல்லிக்கனும்போல் இருக்கு. கோவிலுக்குப்போது நாம் முறையிட்டுக் கொள்ளவில்லை? அங்கேயும் கல்தா,ே; இவராவது உயிருள்ள மனுஷன்.
அப்பா-அம்மா சண்டை எங்கு இல்லை; ஆனால், எங்கள் அம்மா கொஞ்சம் ஸ்பெஷல், நியாயம் உண்மையா, அவள் அறியாள். வாக்குவாதத்தில் வெற்றி எவ்வழியேனும். அது ஒன்றுதான் ஆவள், இதிக்கோள். அவள் இழ்ைத்த தவறுகள் ஆவள் அகராதியில் கிடையாது. அத்ைே: பிறருடையதே-பிள்ளையாகட்டும் புருஷனாகட்டும் அடுத்த வீட்.ாராகட்டும் விதியாகட்டும் அது கடவுளே ஆகட்டும்.