இப்பக்கம் சரிபார்க்கப்பட்டது.
கவியகம்
அமைதி
ஆசை யெனும்பணப் பாசத் திரையை
யகற்ற இக்கண மேயெழு! - அவமாய்ப்
பேசும் பேச்சில்நம் நேசம் போச்செனில்
பெரிது மதுநமக் கேவழு!
தினமும் நெஞ்சினைத் தேச நலமெனும்
தெளிந்த நீரினிற் கழுவியே - தீரத்
தனது தானெனும் மாசு மறுவுகள்
தங்கி டாதுநன் கொழுகியே,
தூய நினைவெனும் கோயில் தனிலறி
வுச்சு டர்விளக் கேற்றியும் - தோன்றி
ஆயு மிரவிலும் பகலி லும்மத
ணைந்தி பாதுகாப் பாற்றியும்,
பெருசு சிறுசெனும் சாதி மதஇன
பேத மின்றி யிணங்கியே - பேணும்
அரசு மாண்டியும் சரிச மானமா
யங்கி ருந்து வணங்கியே,
பெருகும் நதியினில் தவறி வீழ்ந்துயிர்
பெற்றெ ழுந்தவர் போலவே - ’பேறெ’ன்
றுருகி நிற்குமந் நிலையில் காண்பரங்
குள்ள யாவரும் சாலவே!
