நீதிதேவன் மயக்கம்/நீதிதேவன் மயக்கம்: காட்சி-7
காட்சி - 7
இடம் : வால்மீகி ஆசிரமம்
இருப் : துரோணர், வால்மீகி
நிலைமை : வால்மீகி அமர்ந்து ஓலைச் சுவடிகளைப்
படித்துக் கொண்டிருக்கிறார். துரோணர் அப்போது
அங்கு வருகிறார்.
துரோ : நமோ நமக! நமோ நமக!
வால் : நமோநமக! நமோநமக! வாருங்கள்! துரோணாச்
சாரியார் அவர்களே! வாருங்கள். சகல கலா
வல்லவராகிய தாங்கள், இந்த ஆஸ்ரமத்துக்கு விஜயம்
செய்ததால், நான் பாக்கியவானானேன்.
துரோ : நீங்கள் பாக்கியசாலிதான். ஆனால்....
வால் : என்ன முனிவரே! விசாரம்!
துரோ : விசாரம், வேதனை, விதண்டாவாதம் இவை
அனைத்தும், முனிவர்களாகிய எங்களைப் பிடித்து
ஆட்டிக் கொண்டிருக்கிறதே. தங்களுக்குத் தெரியாதோ?
வால் : ஏன், என்ன நடந்தது, முனிவரே!
துரோ : இராவணன் இரக்கமில்லா அரக்கன் என்று குற்றம்
சாட்டி புகார் மனு ஒன்றை ஆண்டவன் இடத்திலே
கம்பர் கொடுத்தார்.
வால் : ஆண்டவன் என்ன செய்தார்?
துரோ : என்ன செய்வார்? இராவணனிடத்தில் ஏற்கெனவே
ஆண்டவனுக்கிருந்த கோபத்தில், நீதிதேவனை
அழைத்து விசாரணை செய்யக் கட்டளை இட்டார்.
வால் : வாதப் பிரதிவாதங்கள் பலமாக இருக்குமே!
துரோ : இராவணனைக் குற்றவாளிக் கூண்டிலே நிறுத்தி
அவன் பெருமையைக் குலைத்து விடலாம் என்று, கனவு
கண்டார் கம்பர்.
வால் : கனவு பலித்ததோ?
துரோ : கனவாவது, பலிப்பதாவது! இராவணனுடைய
வாதங்களுக்கு பதில் கூற முடியாமல் தவிக்கிறார்
கம்பர்.
வால் : வினாசகாலே விபரீதபுத்தி கம்பருக்கு ஏன் இந்த
வம்பு. மூலத்தைத் திரித்துக் கூறி புகார் மனு
கொடுத்தால், விசாரணையின் போது இராவணன்
அழிந்துபடுவான் என்று கம்பர் எண்ணினார், போலும்.
துரோ : புகார் மனு கொடுத்த கம்பர் புழுபோலத்
துடிக்கிறார். இராவணனின் மறுப்புரைகளைக் கேட்டு
விசாரணை வேண்டும் என்று கூறிய கம்பர்,
இப்பொழுது விசாரத்தில் மூழ்கிக் கிடக்கிறார்.
பூலோகத்திலும், தேவலோகத்திலும் விசாரணைப்
பற்றியே பேச்சாக இருக்கிறது. முனிவரே!
[கம்பர் வருகிறார்]
வால் : வாரும் கம்பரே, வாரும்! என்ன விசாரத்துடன்
காணப்படுகிறீர்! இராவணன் மீது நீர் கூறிய
குற்றச்சாட்டுக்கு, மறு விசாரணை நடப்பதாகக்
கேள்விப்பட்டேனே! உண்மைதானா?
கம் : உண்மைதான் முனிவரே!
வால் : எப்படிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது, விசாரணை?
கம் : இராவணன், தான் செய்த குற்றங்களை வாதிட்டு
மறுக்கிறான். அப்பழுக்கற்ற – ஆதாரங்களை அள்ளி.
அள்ளி வீக்கிறான். உவமைகளைக் காட்டுகிறான்.
உடல் சில்லிட்டுப் போகிறது. வாதங்கள் பல
புரிகிறான். ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. கவிச்
சக்கரவர்த்தி நான், கலங்கி விடுகிறேன், அவன்
வாதத்தைக் கேட்டு... முனிபுங்கவரே! இதற்கு நான்
என் செய்வது?
வால் : உமக்கு வேண்டும் ஓய்! நான் எழுதியதைத் திரித்து
எழுதியதால் அல்லவோ இந்த அவஸ்தை உமக்கு.
துரோ : நன்றாகச் சொன்னீர்கள். ஓய் கம்பரே! இந்த
மாமுனிவர் எழுதியதைத் தமிழில் அப்படியே மொழி
பெயர்ப்பதை விட்டுவிட்டு, அடிப்படையை மாற்றி
ஏனய்யா, அவஸ்தையைப் படுகிறீர்.
கம் : என்ன மாற்றம் செய்தேன்? நாராயண மூர்த்தியின்
அவதாரமான ஸ்ரீராமச்சந்திரனின் ஏக பத்தினியாகிய
சீதா பிராட்டிக்குக் களங்கம் ஏற்படக் கூடாதெனக்
கருதினேன். இதுவா குற்றம்?
வால் : நீர் கூறுவது உண்மையானால், கர்ப்பவதியான
ஜானகியை காட்டிற்கு அனுப்பினானே சந்தேகப்பட்டு.
அதிலே களங்கம் இல்லையர், கம்பரே!
துரோ : அதோடு விட்டாரா! சரையு நதிக்கரையில் இறந்து
கிடந்த இராமச்சந்திரன், மீண்டும் அயோத்திக்கு வந்து,
ஜானகி சமேதராய் பட்டாபிஷேகம் செய்து
கொண்டதாக வல்லவோ எழுதி விட்டார். பட்டுப்போன
இராமச்சந்திரனுக்குப் பட்டாபிஷேகமாம். என்ன
விந்தை!
கம் : விந்தையல்ல முனிபுங்கவரே! விளக்க உரை தந்தேன்.
சீதையின் சிறப்பியல்புகளைத் தமிழ்ப் பண்போடு
இணைத்துரைத்தேன். இராமனின் பராக்கிரமத்தை
பாரெல்லாம் புகழ, பண் அமைத்துப் பாடினேன்.
இராவணனின் வீரம், வலிமை, தவம் அனைத்தும்
அகிலமெல்லாம் அறியச் செய்தேன்.
வால் : அதில் தானய்யா, நீர் மாட்டிக் கொண்டீர்.
கேளுமய்யா, நம்மோட ஜென்ம விரோதிகள் அசுராள்.
அவர்களைப் பத்தி எழுதுவதற்கு சந்தர்ப்பம்
கிடைத்தால், சும்மா விடலாமோ? இருக்கிறது
இல்லாதது எல்லாவற்றையும் எழுதி விட வேண்டாமோ,
நான் எழுதிய இராமாயணத்திலே சீதையைக் கவர்ந்து
போகும் காட்சி –
கேளும் கம்பரே! துரோணாச்சாரியரே! நீரும் கேளும்.
லோகமாதாவாம் அன்னை ஜானகியை இலங்கேஸ்வ
ரனாகிய இராவணன் அவளின் கூந்தலைப் பிடித்து,
இழுத்து அவளைத் தன் மார்போடு அணைத்து
துடையில் கை கொடுத்து, தூக்கிக் கொண்டு சென்றான்
என்று நான் எழுதினேன்.
எப்படி எழுதினேன்?–
துரோ : லோக மாதாவாம், அன்னை ஜானகியை
இலங்கேஸ்வரனாகிய இராவணன், அவளின்
கூந்தலைப் பிடித்து, இழுத்து அவளைத் தன் மார்–
போடு... அ... ணை.. த்... து...
மேலும் சொல்ல, கம்பர் வெட்கப்படுகிறார்.
வால் : ஆமாம் அவள் தொடையில் கை கொடுத்துத் தூக்கிக்
கொண்டு சென்றான் என்று எழுதினேன். அதை
அப்படியே விட்டிருந்தால், பிரஸ்தாப வழக்கிற்கு
எவ்வளவோ உதவியாக இருக்கும். இராவணன்
இரக்கமில்லாதவன் என்பதும் ருசுவாகி இருக்கும். அதை
விட்டு விட்டு இராவணன் சீதையை விரலால் கூட
சீண்டவில்லை. மண்ணோடு விண் நோக்கினான்
என்று எழுதினீர். இப்போது படுகிறீர்.
கெடக்கூடாது, தமிழனின் மரபு. அழியக் கூடாது.
அவர்தம் பெருமை என்று எண்ணினேன்,
எழுதினேன். இதுவா தவறு? களங்கமற்றக் கற்புக்கரசி
ஜானகி என்று மக்களால் மதிக்கப்பட வேண்டும், எனக்
கருதி தெய்வீகத் தன்மையை இணைத்து, சீதா தேவிக்கு
சிறப்பு வந்தெய்தும் வண்ணம், இலங்காதிபதி, அவளை
மண்ணோடு பெயர்த்தெடுத்து விண் நோக்கினான்
என்று எழுதினேன். முனிபுங்கவரே! இதுவா நான்
செய்த குற்றம்.?
வால் : அதுதான் தவறு என்கிறேன், நான். மூலத்தை
மாற்றுகின்ற அதிகாரம் உமக்கேதையா?
இராமாயணத்தை சிருஷ்டித்த வால்மீகி நானிருக்க
அதைத் தமிழாக்கம் செய்ய முற்பட்ட நீங்கள்
மூலத்தையே மாற்றி விட்டீரே! அதனால் அல்லவோ
இவ்வளவு தொல்லை உமக்கு!
துரோ : அதுமட்டுமா முனிவரே! இராவணன் கம்பரை
இழித்தும் பழித்தும் கூறுகிறான். அது, வாதி பிரதிவாதி
சண்டை என்று விட்டு விடலாம். ஆனால் முப்பது
முக்கோடி தேவர்களையுமல்லவா அவன் வம்புக்கு
இழுக்கிறான்!
வால் : தேவர்கள் மீது களங்கம் ஏற்படும் வண்ணம்
இராவணன் நீதிமன்றத்தில் வாதிட்டு வெல்வதை
நினைத்தால்...
துரோ : கம்பராலல்லவோ தேவலோகத்துக்கு, இப்படிப்பட்ட
களங்கம் ஏற்பட்டு விட்டது என்று நினைக்கத்
தோன்றுகிறது.
வால் : கம்பரே! நீர் கொடுத்த புகார்கள் விசாரணையின்
போது உங்களுக்கே தீமையாய் வந்து முடியப்
போகிறது. பொறுத்திருந்து பாருங்கள்.
கம் : மாமுனிவரே! கவிச்சக்கரவர்த்தி என்று உலகம்
என்னைப் புகழ்கிறது. அது இந்த இராவணனுக்குத்
தெரியவில்லை. அவனோ என்னை வாதிட்டுக்
கொல்கிறான்.நீரோ, என்னை நையாண்டி செய்து
கொல்கிறீர். ஊம்... நான் வருகிறேன்.
[கம்பர் போகிறார்]
[காட்சி முடிவு]