நற்றிணை 1/054
54. குருகே கூறாய் !
- பாடியவர் : சேந்தங் கண்ணனார்.
- திணை : நெய்தல்.
- துறை : காமமிக்க கழிபடர் கிளவி.
[(து–வி.) தலைவனை நெடுநாட் கண்டு இன்புறப் பெறாது. நோய்மிகுந்த தலைவி, கடலிலே இரைதேடிப் பின் அவனூர்ப் பக்கமாகப் பறந்து செல்லும் நாரையை விளித்து, இவ்வாறு கூறுகின்றாள்.]
வளைநீர் மேய்ந்து கிளைமுதல் செலீ இ
வாப்பறை விரும்பினை ஆயினும், தூச்சிறை
இரும்புலால் அருந்தும்நின் கிளையொடு சிறிதிருந்து
கருங்கால் வெண்குருகு! எனவ கேண்மதி:
பெரும்புலம் பின்றே, சிறுபுன் மாலை;
5
அதுநீ அறியின் அன்புமார் உடையை;
நொதுமல் நெஞ்சம் கொள்ளாது, உன்குறை
இற்றாங்கு உணர உரைமதி – தழையோர்
கொய்குழை விரும்பிய குமரி ஞாழல்
தெண்திரை மணிப்புறம் தைவரும்
10
கண்டல் வேலிநும் துறைகிழ வோற்கே!
கரிய கால்களையுடைய வெண்ணிறக் குருகே! நின் சுற்றத்தோடும் சென்று கடல் நீரிடத்தே மேய்ந்துவிட்டு, தாவிப் பறத்தலினை விரும்பினையாய் உள்ளனை. ஆயினும், தூய சிறகுகளையுடையவும், மிக்க புலவைத் தின்னுபவும் ஆகிய நின் சுற்றத்தோடும் சிறிது நேரம் தங்கியிருந்து, என் சொற்களையும் கேட்பாயாக. சிறுமையும் புன்மையும் கொண்ட இந்த மாலைக் காலமானது எனக்குப் பெருவருத்தத்தைத் தருகின்றது. அதனை நீ அறிந்தால், என்பால் அன்பு மிகவும் உடையையாவாய். என்னை வேறாகக் கருதுகின்ற மனப்போக்கினைக் கொள்ளாதே, இதனைக் கேட்பாயாக; தழையுடுப்பவர் கொய்தற்குரிய குழையானது தழைத்திருக்கின்ற இளைதான ஞாழலானது, தெளிந்த சடலலையின் நீல வண்ணப் புறத்தினைத் தடவிக் தொடுக்கும், தாழைமரங்களை வேலியாகவுடைய நும்முடைய துறைக்கு உரிமையுடையவர்க்கு, என் குறைதான் சென்று இத்தன்மைத்தென அவர் உணரும்படியாகச் சென்று சொல்வாயாக.
கருத்து : 'நாரையே’ நீ யேனும் சென்று, என் குறையை அவர் உணரும் வண்ணம் கூறுவாயாக' என்பதாம். ,சொற்பொருள் : வளைநீர் – வளைந்த தன்மை; எழுந்தும் தாழ்ந்தும் தோன்றும் அலைகளால் உண்டாகும் நீர்ப்பரப்பின் தோற்றம்; அதனையுடைய கடலைக் குறித்தது. வளைநீர் – வளைகளையுடைய நீரும் ஆம்; வளை – சங்கு. வாப்பறை – தாவிப்பறத்தல். நொதுமல் – அயன்மை; வேறுபட்ட தன்மை. குமரி – இளமை. ஞாழல் குங்கும மரம்; கோங்க மரம்; மயிர்க்கொன்றை முதலாயின. கண்டல் – தாழை; நீர் முள்ளியும் ஆம்; இது தனி மரவகை என்பாரும் உளர்,
விளக்கம் : 'கிளையொடு சென்று மேய்ந்து அந்த இன்பச் செவ்வியினாலே தாவிப் பறந்து களித்தலை நினைக்கும் குருகாதலால்' அது கிளையான தன்னைப் பிரிந்து வாழும் தலைவனது செயலின் கொடுமையை உணரும் எனக் கருதினாள், அவ்வாறு அதனை விளிக்கின்றாள். 'புலாலுண்ணும் நின் கிளையோடிருந்து கேண்மதி' என்றது, 'நீதான் மறப்பினும், பெண்மைத் துயரைக் கேட்கும் நின் கிளைகள், தாம் மறவாதே நினக்கு நினைப்பூட்டும்' எனக் கூறியதாம். 'அது நீ அறியின்' என்றது, கிளையோடிருக்கும் அது அதனை அறியமாட் டாமையால், அறிய உணர்த்துவதாம். மெல்லியலாரான மகளிர்க்குப் பெருவருத்தம் தருதலால், மாலையைச் 'சிறு புன் மாலை' என்றனள். 'நொதுமல் நெஞ்சம் கொள்ளாது' என்றது, தன்னையும் அதற்கோர் உறவுபோலக் கருத வேண்டும் என்றதாம்.
'கொய்குழை அரும்பிய குமரி ஞாழல், தெண்திரை மணிப்புறம் தைவரும் துறைகிழவோன்' என்றது, அவ்வாறே என்னை அணைத்துக் கிடந்து அவன் அவன் துயில, அவன் முதுகைத் தைவரும் இன்பத்தால் யான் என் வருத்தந் தீர்வேன்' என்றதாம்.