நற்றிணை 1/165
165. தூது பல்கின!
- பாடியவர் : .........
- திணை : குறிஞ்சி.
- துறை : நொது மலர் வரையும் பருவத்து, தோழி தலைவிக்கு அறத்தொடு நிலைபயப்பச் சொல்லியது; வரைவு மலிந்ததூஉம் ஆம்.
[(து–வி.) (1) தலைவன் வரைவு நீட்டித்தலான் வேற்று வரைவு வந்துறும் நிலைமை எழுகின்றது. அதுகாலைத் தோழி, தலைவிக்குத் 'தாயிடம் தன் காதலை உரைத்து அறத்தொடு நிற்குமாறு சொல்க' என அறிவுறுத்துவதாக அமைந்தது இது. (2) தலைவன் வரைவொடு வந்தமை தலைவிக்குக் கூறி, அதனை அவள் இல்லத்தார் ஏற்குமாற்றால் அறத்தொடு நிற்குமாறு தோழி வற்புறுத்துவதாக அமைந்ததும் ஆம்.]
அமர்க்கண் ஆமான் அருநிறம் முள்காது
பணைத்த பகழிப் போக்குநினைந்து கானவன்
'அணங்கொடு நின்றது மாலைவான் கொள்க' எனக்
கடவுள் ஓங்குவரை பேண்மார் வேட்டுஎழுந்து
கிளையொடு மகிழும் குன்ற நாடன்
5
அடைதரும் தோறும் அருமைதனக்கு உரைப்ப
'நப்புணர்வு இல்லா நயன்இலோர் நட்பு
அன்ன ஆகுக' என்னான்
ஒல்காது ஒழிமிகப் பல்கின தூதே.
தோழி! அமர்த்த கண்களை உடைய ஆமானினது அரிய நெஞ்சிடத்தே பாய்ந்தும் அதனை வீழ்த்தாதாய்க் குறிபிழைத்துத், தான் விடுத்த அம்பானது ஒதுங்கிப் போயினதைக் கானவன் நினைந்தான். 'இம் மலைப்பக்கம் தெய்வத்தால் கவியப்பெற்று நின்றது போலும்' எனத் கருதினான் 'மலைப்பக்கம் மழைப்பொழிவைக் கொள்வதாக' எனக் கடவுளை வேண்டுவதற்கும் முற்பட்டான். தன் சுற்றத்தோடும் கடவுளை வேட்டற்கு விருப்புற்றும் புறப்பட்டான். உயர்ந்த மலைப்பக்கத்தே கோயில் கொண்டிருக்கும் கடவுளாகிய முருகவேளுக்குப் படையலிட்டும் போற்றினான். அதன் பின்னர்த் தன் அம்பு இனிப் பிழையாதெனவும் மகிழ்ந்தான். அந் நன்மை கொண்ட மலைநாட்டிற்கு உரியவன் நம் தலைவன். அவன்தான் நின்னை நாடிவந்து அடையுந்தோறும், நின்னுடைய அருமைப் பாட்டினை அவனுக்கு எடுத்து உரைத்து அவனைப் போக்கினேன். 'நம்மோடு கூடுதல் இல்லாதாரான தன்மைப் பாட்டினை இல்லாதாரது நட்பும் அவ்வாறே கழிந்து போவதாக' என்று, அவன் நின்னை ஒதுக்கினான் அல்லன். நின்பால் பேரன்பினன் ஆதலின் நின்னை விரைய வரைந்து வருபவனாவான். அதற்குள் வேற்று வரைவு குறித்த தூதும் நில்லாது மிகப் பலவாயின காண். அதனால், இனி நீயும் அன்னைக்கு அறத்தொடு நிற்பாயாக; நம்பால் வரும் இத் தூதையும் காலந்தாழ்த்தாது ஒழியச் செயவாயாக!
கருத்து : 'வேற்று வரைவு மிகுதலால், நின் காதலை அன்னைக்கு இப்போதே சென்று உரைப்பாயாக' என்பதாம்.
சொற்பொருள் : அமர்க்கண் – அமர்த்தலையுடைய கண். ஆமான் – காட்டுப் பசு. முள்காது – புகுந்து தங்காது. கடவுள் – குன்றக் கடவுளாகிய குமரவேள். பேண்மார் – பேணும் பொருட்டாக; பேணுதல், வெறியயர்தல்.
விளக்கம் : 'குறிபிழைத்த கானவன், மழை பெய்தால் தெய்வவீறு தணியுமெனக் கொண்டு கடவுளைப் பேணித் தன் குறி வாய்க்கப் பெற்றானாய் மகிழும் நாடன் என்பது, குன்றவரது முருகபக்தியின் செறிவைக் காட்டுவதாகும். அவ்வாறே தான் வரைதற்குக் காலந் தாழ்த்தமையினாலே தனக்கு உரியாளான தலைவியை வேற்றார் வரைதற்கு முற்படுதலை அறியும் தலைவன், தன்னை அவளொடுங் கூட்டிய தெய்வத்தினை நினைந்து வழிபட்டு, அதனருளால் அவளை அடையப் பெறுவான் என்பதாம். 'நப் புணர்வு இல்லா நயனிலோர் நட்பு அன்ன ஆகுக என்னான்' என்றது, அவன் தான் உடலுறவாகிய காமத்தால் நின்னை விரும்பினான் அல்லன்; நின்பாற் கொண்ட உழுவலன்பினன் ஆவன் என்றதாம். அதனால், அவனைக் குறித்து அறத்தொடு நிற்றலும், அவனைத் தருமாறு தெய்வத்தை வேண்டலும் மேற்கொள்ளத் தக்கவென்பதும் ஆம்.
இறைச்சி : 'குறிபிழைத்தலால் தெய்வக் குறை உண்டென உணர்ந்து கடவுட் பேணுவர் கானவர்' என்றது. 'அவ்வாறே நாமும் தலைவனைக் கூட்டி வைக்குமாறு முருகயர்ந்து வேண்டுவோம்' என்றதாம்.
ஒப்பு : ஆமான் அமர்க்கண் உடைத்தென்பதனை 'அமர்க்கண் ஆமான்' எனவரும் (குறு.322) ஐயூர் முடவனாரது வாக்காலும் அறியலாம் 'அமர்க்கண் ஆமான் நெடுநிரை' எனப் புறநானூற்றுள்ளும் வரும் (புறம்.417:4.5.).