ஓர் இரவு
105
ஜெ : (போதையில்) வா! வாடி இங்கே, பணம் தர்ரேன் பணம்.
அவள் : பணம் கொடுக்கறயா பணம் (அலட்சியமாக) எம்மாங் காசு கொடுப்பே?
ஜெ : எம்மாங் காசு வேணும்?
அவள் : ஒரு ரூவா கொடுக்கணும்.
ஜெ : சீ, பிச்சைக்காரக் கழுதே! ஒரு ரூபாதானா பிரமாதம்.
[பணம் தருகிறான். முந்தானையில் அதை முடிபோடுகிறாள். அதற்குள் ஜெகவீரன் பதைத்து அவள் தோள்மீது கை போட]
அவள் : அட இரய்யா.
ஜெ : (குளறலும் கொஞ்சலுமாக) ஒன் பேரு என்ன?
அவள் : (வெறுப்பாக) ஆமாம்! அதை நீ கட்டாயமாகத் தெரிஞ்சிக்க வேணுமா?
ஜெ : (அதே குரலில்) சொல்லும்மா, கண்ணில்லே, சந்தோஷமாப் பேசேன். சள்சள்ளுனு விழறயே.
[ஜெகவீரன் அவள் கையைப் பிடித்து இழுக்க, அவள் கூச்சலிட்டு]
ஐய்யய்யோ! யாருய்யா நீ! அக்ரமம் செய்யறே! மரியாதையா போய்விடு! இல்லைன்னா மானத்தை வாங்கிவிடுவேன்.
[சேகரும். ரத்னமும் வருகிறார்கள். அவள் ஓடிவிடுகிறாள். ஜெமீன்தார் திகைத்து நிற்கிறார். சேகர், ஜெமீன்தாரை அடையாளம் கண்டுபிடித்து விட்டு]
சே : ஜெமீன்தாரரேதான்!
ர : (கேலியாக) ஐயா தெருவிலே படுத்துக் கிடக்கறவளைக்கூட விடமாட்டார் போலிருக்கு.
ஜெ : (தடியை ஓங்கி) யாருடா நீ?
[ரத்னம் தடியைப் பிடுங்கிக்கொண்டு]
ர : டாக்டர்! நமக்கு ரொம்ப நாளா ஆசை. இதைப் போல, தங்கப் பூண்போட்ட தடிமேலே
ஜெ : யாரது? சேகரா? டாக்டரா?
சே : ஆமாம்! உங்களை எங்கெங்கே கண்டு தேடறது. வீட்டிலே சுசீலா வீட்டிலே, கிளப்பிலே, எங்கே எல்லாம் தேடினோம்.
ஜெ : நான் இப்படிப் பொழுது போக்காக....
