நற்றிணை 1/193
193. வருத்தாதே!
- பாடியவர் :........
- திணை : பாலை.
- துறை : பிரிவிடை ஆற்றாளாகிய தலைமகள் சொல்லியது.
[(து–வி) தலைவன் பொருள்வயிற் பிரிந்தான்; குறித்த பருவத்து வாரானுமாயினான்; அதனால் தலைவியின் வருத்தம் மிகுதியாகின்றது. தன்னை மேலும் வருத்தும் வாடையை விளித்து அவள் கூறுவதாக அமைந்த செய்யுள் இதுவாகும்.]
அட்டரக்கு உருவின் வட்டுமுகை ஈங்கைத்
துய்த்தலைப் புதுமலர்த துளிதலைக் கலாவ
நிறைநீர்ப் புனிற்றுப்புலம் துழைஇ ஆனாய்
இரும்புறம் தழூஉம் பெருந்தண் வாடை!
நினக்குத் தீதுஅறிந் தன்றோ இலமே!
5
பணைத்தோள் எல்வளை ஞெகிழ்த்தவெம் காதலர்
அருஞ்செயல் பொருட்பிணிப் பிரிந்தன ராக
யாருமில் ஒருசிறை இருந்து
பேரஞர் உறுவியை வருத்தா தீமே!
ஈங்கையின் மொட்டுக்கள் உருக்கிய அரக்கைப்போன்ற நிறத்தையும், வட்ட வடிவையும் கொண்டன. அவற்றோடு விளங்கும் பஞ்சுபோன்ற தலைப்புறத்தையுடைய புதுப்பூக்களினின்றும் தேன்துளிகள் வீழ்ந்து நின்பால் கலக்கவும், புதுமழை பெற்றமையாலே நீர் நிறைந்து ததும்பியபடியிருக்கும் புலங்களுள்ளே புகுந்து, அவ்வீரத்தை அளைந்தும், அத்துடனும் அமையாயாய், எம்முடைய பெரிதான ஊரினது புறத்தேயும் எங்கணும் வந்து தழுவிக்கொள்ளும் பெருங்குளிர்ச்சியையுடைய வாடைக் காற்றே! நினக்கு யாம் ஒருபொழுதேனும் தீதுசெய்வதற்கு நினைத்தேமும் அல்லமே! பணைத்த எம் தோள்களிடத்தே செறிவாக விளங்கிய ஒள்ளிய வளைகளை நெகிழச் செய்தவர் எம் காதலர்; அவர் செயற்கருஞ் செயலான பொருளீட்டிவரும் செயலிடத்தே தம் உள்ளம் பிணிப்புக்கொள்ள எம்மைப் பிரிந்தும் போயினர். அதனாலே, எவரும் துணையற்றேமாய், எவரும் வழங்குதல் அற்ற ஒருபக்கத்தே தனித்திருந்து பெருந்துன்பத்தை யாமும் அடைந்துள்ளேம். அத்தகைய எம்மை நீயும் வருத்தாதே கொள்வாயாக!
கருத்து : 'நின்னால் யாம் வருத்தமுறலையேனும் அறிந்து அவர்தாம் எனக்குத் துணையாமாறு வந்திலரே' என்பதாம்.
சொற்பொருள் : வட்டு – வட்டம்; உருளும் ஆம். புளிற்றுப் புலம் – நாளேரிட்டு உழுதுள்ள கழனி; புது நீர் தேங்கி நிற்கின்ற வயற்புறமும் ஆம். இரும்புறம் – ஊரது பெரிதான பக்கம்; தலைவியது கருமயிர் தாழ்ந்து தொங்கியபடியிருக்கும் பின்பக்கமும் ஆம். பணைத்தோள் – மூங்கிலனைய தோள்கள்; பணைத்த தோள்களும் ஆம்; பணைத்தல் – பெருத்தல். எல் – ஒளி.
விளக்கம் : 'சங்கை மலர்களினின்றும் வழிந்த தேனொடு கலந்தும், புதுவெள்ளம் நிரம்பிக் கிடக்கும் வயற்புறங்களிலே அளைந்தாடியும், பெருங் குளிர்ச்சியுடையையாய் வந்து, பிரிவுத்துயராலே வெம்மையுற்றிருக்கும் என் இரும்புறத்தைத் தழுவுகின்ற வாடையே!' என்கின்றாள்; அக்குளிரால் தன்னுடல் நடுங்கும் என்பது இதன் பொருள். 'பேரஞர் உறுவிக்கு உதவுதலே அருளின்பாற் பட்டதாகும்; உதவாதொழியினும் வருத்துதல் எத்தகைய பெருந்தவறு ஆகும்?' என்றும் வினவுகின்றாள். பகையெனின் தளர்ந்த செவ்வி நோக்கிச் சென்று வெற்றிகொள்ளல் பொருந்தும்; நினக்குத் தீதறிந்திலமாகிய எம்பாற் பகையும் நினக்கில்லை; பின்னரும் எதனாலோ எம்மை வருத்துகின்றனை என்பதுமாம். 'பொருட்பிணிப் பிரிந்தனர்' என்றது, தன்னினுங்காட்டில் பொருளையே பெரிதாக உளங்கொண்டமைக்கு வருந்திக் கூறியதுமாகும். அஞர் – துன்பம். உறுவி என்பது தன்னையே படர்க்கையிடமாகக் கூறிக்கொண்டது; இடவழுவமைதி. 'தீதறிந்தன்றோ இலம்' என்றலால், 'யாம் நட்பாவோம்; ஆதலின் எம்மை வருத்தலைக் கைவிட்டு எமக்கு இது செய்த அவரைச் சென்று வருத்துக' என்பதாம். வருத்தின், அவரும் எம்பால் விரைய மீள்வர்; எம் துயரமும் தீரும்; நின்னையும் யாம் குறைகூறோம் என்கின்றனள்.
ஈங்கை கூதிர்காலமாகிய ஐப்பசி, கார்த்திகை மாதங்களிலே மலரும் தன்மையது; அதன் மலர் துய்யுடையது. இச் செய்திகளைப் பிற சங்கச் சான்றோரும் தம் செய்யுட்களுள் உரைத்துள்ளனர் — (குறு: 380, 110 ஆம் செய்யுட்கள்.)